۲۰ مرداد, ۱۴۰۴دسته‌بندی حقوق بشر
در هفته، بین دو تا چهار زندانی در قزلحصار بر اثر اوردوز یا نبود رسیدگی پزشکی مناسب جان می‌بازند.» این آمار، تصویری تکان‌دهنده از بحران انسانی و شرایط خطرناک در این زندان ارائه می‌دهد؛ جایی که بی‌توجهی به وضعیت جسمی زندانیان، عملاً حکم اعدام غیررسمی را برای آن‌ها صادر می‌کند
کانون حقوق بشر ایران، دوشنبه ۲۰ مرداد ۱۴۰۴ – بر اساس گزارش‌های دریافتی از منابع مطلع، در اواسط مردادماه ۱۴۰۴، یک زندانی به نام رضا جلال، از متهمان پرونده‌های مرتبط با مواد مخدر، در واحد ۴ زندان قزلحصار جان خود را از دست داد. به گفته شاهدان، او بر اثر اوردوز دچار وضعیت بحرانی شد، اما با وجود درخواست‌های مکرر برای کمک و کوبیدن بر در سلول، نگهبانان از باز کردن قفل و انتقال فوری وی به بهداری خودداری کردند. منابع می‌گویند که اگر حتی یک ساعت زودتر اقدامی صورت می‌گرفت، احتمال نجات جان این زندانی وجود داشت.
آمار تکان‌دهنده مرگ در قزلحصار
یک منبع آگاه از داخل زندان قزلحصار می‌گوید: «در هفته، بین دو تا چهار زندانی در قزلحصار بر اثر اوردوز یا نبود رسیدگی پزشکی مناسب جان می‌بازند.» این آمار، تصویری تکان‌دهنده از بحران انسانی و شرایط خطرناک در این زندان ارائه می‌دهد؛ جایی که بی‌توجهی به وضعیت جسمی زندانیان، عملاً حکم اعدام غیررسمی را برای آن‌ها صادر می‌کند.
بهداری مرکزی زندان قزلحصار، که باید نخستین خط دفاعی برای حفظ جان زندانیان باشد، در شرایطی اسفبار به سر می‌برد. طبق گزارش‌ها، این بهداری تنها دو تخت ساده، یک دستگاه نوار قلب قدیمی و از کار افتاده، یک فشارسنج نیمه‌خراب و حتی چراغ قوه‌ای برای معاینه بیماران در اختیار دارد.
نبود پزشکان متخصص، کمبود داروهای ضروری و بی‌توجهی به وضعیت اورژانسی زندانیان باعث شده که حتی بیماری‌های قابل درمان، در بسیاری از موارد به مرگ منتهی شود.
نادیده گرفتن هشدارها
شاهدان می‌گویند که در روز حادثه، هم‌سلولی‌های رضا جلال بارها با فریاد و ضربه زدن به در، نگهبانان را از وضعیت وخیم او آگاه کردند. با این حال، مأموران نه تنها واکنش فوری نشان ندادند، بلکه طبق روال معمول، رسیدگی را به ساعات بعد موکول کردند؛ تصمیمی که در نهایت به قیمت جان او تمام شد. این رویه در قزلحصار مسبوق به سابقه است و در موارد مشابه نیز دیده شده که تعلل در رسیدگی پزشکی، سرنوشت مرگبار زندانیان را رقم زده است.
محرومیت سیستماتیک از حق درمان
حق دسترسی به خدمات پزشکی یکی از ابتدایی‌ترین حقوق زندانیان است که در میثاق‌های بین‌المللی و حتی قوانین داخلی ایران به رسمیت شناخته شده است. با این حال، گزارش‌های متعدد از زندان قزلحصار نشان می‌دهد که این حق به طور سیستماتیک نقض می‌شود. زندانیان بیمار نه تنها از دسترسی به امکانات درمانی محروم‌اند، بلکه در بسیاری از موارد، حتی اجازه اعزام به بیمارستان بیرون از زندان را پیدا نمی‌کنند.
روایت و شهادت زندانیان سیاسی بازمانده از «شنبه خونین قزلحصار»
بیکاری و فشار معیشتی فرامرز صبوری‌فر؛ زندانی سیاسی آزادشده
واکنش خانواده‌ها و فعالان حقوق بشر
مرگ رضا جلال بار دیگر موجی از نگرانی را در میان خانواده‌های زندانیان و فعالان حقوق بشر برانگیخته است. خانواده‌ها می‌گویند که هر بار با شنیدن خبر بیماری یا بی‌حالی یکی از عزیزانشان، وحشت از تکرار چنین سرنوشت‌هایی در دلشان زنده می‌شود.
فعالان مدنی تأکید می‌کنند که سکوت در برابر چنین فجایعی به معنای پذیرش روندی است که جان انسان‌ها را بی‌صدا می‌گیرد.
ماده ۶ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی: حق ذاتی حیات؛ سلب غیرقانونی زندگی با بی‌توجهی عمدی به وضعیت اورژانسی زندانی، نقض این ماده است.
ماده ۱۰ همان میثاق: رفتار انسانی و محترمانه با تمام اشخاص محروم از آزادی؛ رها کردن زندانی بیمار بدون رسیدگی فوری، نقض صریح این اصل محسوب می‌شود.
ماده ۲۲ «قواعد حداقل استاندارد سازمان ملل برای رفتار با زندانیان» (قواعد ماندلا): دسترسی سریع و بدون محدودیت به خدمات پزشکی؛ عدم تجهیز بهداری و جلوگیری از اعزام به بیمارستان، خلاف این ماده است.
این موارد نشان می‌دهد که مرگ رضا جلال نه یک حادثه ناگهانی، بلکه نتیجه مستقیم بی‌توجهی سیستماتیک و نقض مکرر تعهدات دیکتاتوری حاکم در قبال حقوق زندانیان است.
مرگ رضا جلال تنها یک نام در فهرست طولانی قربانیان بی‌عدالتی و بی‌توجهی در زندان قزلحصار است. تا زمانی که ساختار موجود تغییر نکند و مسئولان به وظایف قانونی و انسانی خود عمل نکنند، این چرخه مرگ و بی‌پاسخ‌گویی ادامه خواهد داشت. این یک فاجعه خاموش است که هر هفته قربانیان جدیدی می‌گیرد و جامعه جهانی باید آن را جدی بگیرد.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر