۱۳ مهر, ۱۴۰۳دسته‌بندی حقوق بشر
بازداشت شدگان امیر مهدی ایرندگانی و امیر دهانی می‌باشند که از اقوام نازیلا ایرندگانی هستند که خود و فرزندش در مردادماه با شلیک نیروهای امنیتی کشته شده بودند
به گزارش کانون حقوق بشر ایران، جمعه ۱۳مهرماه ۱۴۰۳، به گفته حال‌وش، نیروهای اداره اطلاعات زاهدان با یورش به منزلی در شهرستان مهرستان، ۲شهروند بلوچ را با خشونت و ضرب و شتم بازداشت کردند. این ۲شهروند بلوچ، امیرمهدی ایرندگانی ۱۶ساله، فرزند عبدالوحید اهل و ساکن روستای زیرکیک ازتوابع خاش و امیر دهانی۴۳ساله فرزند دوست محمد اهل و ساکن مهرستان می‌باشند. امیر دهانی شوهر خاله امیرمهدی ایرندگانی است. ماموران هنگام یورش به منزل شخصی آنها بدون ارائه حکم قضایی این ۲تن را بازداشت کرده بودند.
ماموران اطلاعات پس از چند ساعت شکنجه و ضرب و شتم امیر دهانی وی را آزاد کرده اما امیرمهدی ایرندگانی به بازداشتگاه وزارت اطلاعات در زاهدان منتقل کردند. امیر دهانی از ناحیه سرو صورت و پا به شدت زخمی شده بود.
اعدام یک زندانی در زندان دستگرد اصفهان
زندانی سیاسی سکینه پروانه، محرومیت از تماس و ملاقات خانوادگی
امیر دهانی و امیرمهدی ایرندگانی، شوهر خواهر و خواهرزاده محمد ایرندگانی هستند. خودروی آنها در ۱۶مرداد ۱۴۰۳، توسط نیروهای امنیتی در ۳راهی خاش به گلوله بسته شد. دراین شلیک‌ها نازیلا ایرندگانی، فرزندانش و یک سرنشین دیگر هدف شلیک قرار گرفته و نازیلا ایرندگانی، و کودک وی در این تیراندازی کشته شدند.
نیروهای اطلاعاتی در ۲۵شهریور۱۴۰۳، ۲تن از بستگان نازیلا ایرندگانی به نام‌های امیر محمد ایرندگانی فرزند نورمحمد و محمد ایراندگانی را در ارومیه بازداشت و به زاهدان منتقل کردند.
پیش از این هم در ۶شهریور ۱۴۰۳، دو تن از بستگان نازیلا ایـرندگانی به اسامی اسماعیل ایـرندگانی ۲۵ساله و اسحق ایـرندگانی۳۲ساله را به اتهام قتل حسین علی پیری رئیس اداره آگاهی خاش بازداشت کرده بودند.
حسین علی پیری فرمانده‌ای بود که فرمان شلیک به خودروی حامل نازیلا ایـرندگانی را داده بود.
شکنجه زندانیان مغایر با تعدادی از قوانین و معاهدات بین‌المللی حقوق بشر است که بر منع مطلق شکنجه و رفتارهای غیرانسانی تأکید دارند. برخی از مهم‌ترین این قوانین عبارتند از:
اعلامیه جهانی حقوق بشر (۱۹۴۸): ماده 5 این اعلامیه صریحاً می‌گوید: «هیچ‌کس نباید تحت شکنجه، یا مجازات‌ها و رفتارهای بی‌رحمانه، غیرانسانی یا تحقیرآمیز قرار گیرد.»
کنوانسیون ضد شکنجه و سایر مجازات‌ها یا رفتارهای ظالمانه، غیرانسانی یا تحقیرآمیز (۱۹۸۴):
این کنوانسیون که توسط بسیاری از کشورها از جمله ایران تصویب نشده، به وضوح شکنجه را ممنوع می‌کند و کشورها را موظف می‌دارد تا هرگونه اعمال شکنجه را تحقیق و مجازات کنند.
میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی (۱۹۶۶): ماده 7 این میثاق بیان می‌کند که «هیچ‌کس نباید تحت شکنجه یا مجازات یا رفتارهای بی‌رحمانه، غیرانسانی یا تحقیرآمیز قرار گیرد.» ایران یکی از امضاکنندگان این میثاق است و به آن متعهد است.
قوانین بین‌المللی حقوق بشر: ممنوعیت شکنجه یک اصل اساسی حقوق بین‌الملل عرفی است که کشورها باید آن را رعایت کنند، حتی اگر به معاهدات خاصی نپیوسته باشند.
کنوانسیون ژنو (۱۹۴۹): در زمینه جنگ‌ها و درگیری‌های مسلحانه، این کنوانسیون‌ها تضمین می‌کنند که اسیران جنگی و غیرنظامیان نباید تحت شکنجه یا رفتارهای غیرانسانی قرار بگیرند.
این قوانین به‌وضوح شکنجه را به عنوان نقض حقوق اساسی انسان‌ها شناسایی می‌کنند و کشورها را ملزم به جلوگیری و پاسخگویی به چنین رفتارهایی می‌نمایند.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / توییتر / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر