بند ۷ زندان اوین که سالها به «بند آموزشگاه» شهرت داشت، یکی از مهم‌ترین بخش‌های این زندان است که در دهه‌های گذشته شاهد تراژدی‌های انسانی بزرگی بوده است
کانون حقوق بشر ایران، دوشنبه ۱۴ مهرماه ۱۴۰۴ – زندان اوین، که سال‌هاست به‌عنوان نماد سرکوب و بی‌عدالتی در ایران شناخته می‌شود، بار دیگر به دلیل شرایط غیرانسانی حاکم بر بند ۷ زندان اوین به کانون توجه افکار عمومی و مدافعان حقوق بشر تبدیل شده است. گزارش‌های متعدد از درون این بند نشان می‌دهد که زندانیان نه‌تنها با محدودیت‌های شدید و غیرقانونی مواجه‌اند، بلکه عملاً در وضعیتی نگهداری می‌شوند که می‌توان آن را شکنجه‌ای مداوم دانست.
محرومیت از خدمات درمانی، غذای کافی، امکانات ورزشی و فرهنگی، در کنار نبود تفکیک جرائم و رواج مواد مخدر، فضایی پر از ناامنی و فشار روانی ایجاد کرده است. افزون بر این، سرقت وسایل زندانیان پس از بمباران زندان اوین و بی‌توجهی مسئولان به درخواست‌های مکرر آنان، بر شدت رنج‌ها افزوده است.
بند ۷ زندان اوین که سالها به «بند آموزشگاه» شهرت داشت، یکی از مهم‌ترین بخش‌های این زندان است که در دهه‌های گذشته شاهد تراژدی‌های انسانی بزرگی بوده است. بررسی ساختار و تاریخچه این بند نشان می‌دهد که چگونه اوین از گذشته تاکنون، همواره یکی از مراکز اصلی نگهداری و سرکوب زندانیان سیاسی در ایران بوده است.
بند ۷ اوین شامل سه طبقه و هفت سالن است. هر طبقه دو سالن دارد و در کنار ساختمان اصلی، یک مجموعه جانبی دوطبقه قرار گرفته است. طبقه پایین این مجموعه شامل سالن ۱۲ و طبقه بالا شامل ورودی، بهداری و بایگانی است.
در قسمت میانی ساختمان نیز بخش حفاظت و افسرنگهبانی واقع شده و اطراف آن را هواخوری سالن‌ها، سالن ورزش و کارگاه تأسیسات احاطه کرده است.
هر سالن به طور متوسط دارای ۲۴ اتاق است. ابعاد هر اتاق حدود ۶ در ۴ متر بوده و در هر اتاق دارای پنج تخت سه‌طبقه است. پنجره‌ها با کرکره‌های فلزی پوشانده شده و پشت آن ورق فلزی مشبک (پانچ فلزی) قرار دارد که ورود نور به اتاق‌ها را به‌شدت محدود می‌کند.
در اوایل دهه ۶۰، شرایط بند ۷ که در آن زمان به بند آموزشگاه موسوم بود به شدت غیرانسانی بود. هر اتاق تنها یک تخت سه‌طبقه داشت که زندانیان وسایل خود را روی آن قرار می‌دادند و خود ناچار بودند روی زمین بخوابند. با وجود ظرفیت محدود، در سال۶۰ با اوجگیری دستگیری و اعدام‌ها در هر سلول بیش از ۱۰۰ زندانی نگهداری می‌شدند.
تنها در بند آموزشگاه هزاران دختر و پسر جوان معترض زندانی بودند که بسیاری از آنها در سال‌های ۶۰ و ۶۱ تیرباران شدند. شمار زیادی نیز در قتل‌عام سال ۶۷ به دار آویخته شدند؛ واقعه‌ای که هنوز هم به‌عنوان یکی از تاریک‌ترین صفحات تاریخ معاصر ایران ثبت شده است.
پس از قتل‌عام زندانیان سیاسی در دهه ۶۰، مقامات زندان برای پاک کردن رد جنایات، نام بسیاری از بندهای زندان اوین را تغییر دادند که از آن جمله بند آموزشگاه نیز به بند ۷ تغییر نام داده شد. این اقدام تلاشی آشکار برای پنهان کردن واقعیت‌های تلخ گذشته و جلوگیری از ثبت و یادآوری این فجایع در حافظه جمعی بود.
بند ۷ زندان اوین تمرکز ۴۰ ساله با نقض حقوق زندانیان
بند ۷ زندان اوین، علاوه بر شرایط سخت و غیرانسانی امروزی، حامل تاریخی خونین از سرکوب و اعدام‌های گسترده در دهه ۶۰ است. این بند امروز همچنان نمادی از استمرار سرکوب و بی‌عدالتی در سیستم زندان‌های ایران به شمار می‌رود؛ جایی که هم ساختار فیزیکی آن زندانیان را در تنگنا قرار می‌دهد و هم گذشته آن همچون زخمی باز، حقیقتی انکارناپذیر از جنایات حکومتی را یادآور می‌شود.
نبود تفکیک جرایم و رواج مواد مخدر
نقض اصل تفکیک جرایم
یکی از اساسی‌ترین اصول زندانبانی، جداسازی زندانیان بر اساس نوع جرم است. اما در بند ۷ زندان اوین، زندانیان سیاسی و عقیدتی در کنار مجرمان خطرناک و معتادان قرار داده شده‌اند. این سیاست عمداً برای ایجاد فشار روانی و ناامنی علیه زندانیان سیاسی اعمال می‌شود.
اعدام مخفیانه شش زندانی سیاسی در اهواز؛ تهدید خانواده‌ها و ممنوعیت عزاداری
اعدام ۷زندانی از جمله یک زن در زندان‌های قزوین، اراک، شیراز و زنجان
گزارش‌ها حاکی از آن است که مواد مخدر به‌وفور در بند ۷ زندان اوین یافت می‌شود. این موضوع نشان‌دهنده وجود شبکه‌های فساد داخلی است که عمداً ورود مواد را تسهیل می‌کنند. چنین شرایطی نه تنها سلامت زندانیان را تهدید می‌کند بلکه عملاً امنیت کل بند را به خطر می‌اندازد.
تهدیدی علیه امنیت و سلامت زندانیان سیاسی
حضور گسترده معتادان و مصرف مواد مخدر در محیطی بسته، فضای بند را به شدت ناامن کرده است. زندانیان سیاسی بارها نسبت به این وضعیت اعتراض کرده‌اند، اما با سکوت و حتی تهدید مسئولان مواجه شده‌اند. این بی‌توجهی آشکار، نشان‌دهنده سیاست هدفمند حکومت برای فشار بر مخالفان سیاسی است.
ماده ۵ اعلامیه جهانی حقوق بشر (ممنوعیت شکنجه): شرایط غیرانسانی از جمله محرومیت از درمان، غذای کافی و نگهداری زندانیان در محیطی آلوده و خطرناک، مصداق شکنجه جسمی و روانی است.
ماده ۹ اعلامیه جهانی حقوق بشر (ممنوعیت بازداشت خودسرانه): بسیاری از زندانیان بند ۷ زندان اوین، به‌ویژه زندانیان سیاسی و عقیدتی، بدون روند دادرسی عادلانه و صرفاً به دلیل ابراز عقیده یا شرکت در اعتراضات بازداشت و زندانی شده‌اند.
ماده ۱۰ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی (حق برخورداری از رفتار انسانی): زندانیان باید با کرامت و احترام به شخصیت انسانی نگهداری شوند، اما وضعیت بهداشتی، غذایی و روانی آنان به‌طور کامل نادیده گرفته شده است.
ماده ۱۲ میثاق بین‌المللی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی (حق سلامت): عدم دسترسی به خدمات درمانی و دارویی، و جلوگیری از اعزام بیماران به بیمارستان، نقض آشکار این حق بنیادین است.
ماده ۲۵ اعلامیه جهانی حقوق بشر (حق برخورداری از سطح مناسب زندگی): غذای ناکافی، نبود امکانات گرمایشی و سرمایشی، و شرایط غیرانسانی سرویس‌های بهداشتی، زندگی زندانیان را از حداقل استانداردهای انسانی محروم کرده است.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر