۱۰ مرداد, ۱۴۰۴دسته‌بندی حقوق بشر
محمد بنازاده مبتلا به بیماری سرطان پروستات است و همچنین از مشکلات قلبی و پارگی مینیسک زانو رنج می‌برد. شرایط بازداشت در سلول‌های انفرادی اطلاعات قم، به‌ویژه در فصل گرما و با کمترین امکانات درمانی، نگرانی‌های جدی درباره‌ی وضعیت سلامتی او ایجاد کرده است
کانون حقوق بشر ایران، جمعه ۱۰ مردادماه ۱۴۰۴ – در ادامه موج فزاینده‌ی سرکوب‌ها، محمد بنازاده امیرخیزی، زندانی سیاسی پیشین و از بازماندگان خانواده‌های قربانی دهه‌ی شصت، صبح روز دوشنبه ۶ مرداد ۱۴۰۴ در منزل شخصی‌اش در تهران بازداشت شد. نیروهای امنیتی بدون ارائه حکم قضایی و بدون اطلاع خانواده، او را به شهر قم منتقل کردند و طبق گزارش‌های رسیده، وی اکنون در سلول‌های انفرادی اداره اطلاعات قم نگهداری می‌شود. منابع مطلع گفته‌اند که این شهروند ۷۱ ساله در شرایطی نامعلوم تحت بازجویی و فشار قرار دارد.
این بازداشت در حالی صورت می‌گیرد که پس از اعلام آتش‌بس، حکومت ایران روند جدیدی از دستگیری‌ها و اعمال فشارهای امنیتی را در پیش گرفته است. کارشناسان حقوق بشر معتقدند هدف از این موج تازه سرکوب، ممانعت از شکل‌گیری مجدد اعتراضات مردمی و ایجاد فضای رعب و وحشت میان فعالان اجتماعی و سیاسی است. محمد بنازاده یکی از نمونه‌های شاخص این رویکرد جدید است؛ فردی با سابقه طولانی در زندان، سابقه‌ی خانوادگی در زمینه‌ی سرکوب‌های دهه ۶۰، و بیماری‌های جدی که او را نیازمند مراقبت‌های پزشکی منظم کرده است.
محمد بنازاده امیرخیزی متولد ۱۳۳۳، ساکن تهران، متأهل و پدر چند فرزند است. او در سال‌های ۱۳۸۸ و ۱۳۹۵ نیز به دلیل حمایت از سازمان مجاهدین خلق بازداشت و مجموعاً حدود ۱۰ سال را در زندان‌های اوین و گوهردشت گذراند. وی در ۲۴ تیر ۱۴۰۰ با پایان دوران محکومیت خود از زندان گوهردشت کرج آزاد شد، اما همچنان تحت محدودیت‌هایی از جمله حکم تبعید قرار داشت.
او از خانواده‌های آسیب‌دیده در دهه‌ی شصت است؛ نسلی که بارها قربانی سرکوب سیستماتیک دیکتاتوری حاکم شده‌اند. بازداشت دوباره‌ی وی، آن هم در سن بالا و با وضعیت سلامتی وخیم، نشان‌دهنده‌ی آن است که سران حکومت در مواجهه با صداهای منتقد، حتی کهنسالان و بیماران را نیز از آزار و تهدید مستثنی نمی‌داند.
وضعیت جسمانی وخیم و بی‌توجهی به نیازهای پزشکی
محمد بنازاده مبتلا به بیماری سرطان پروستات است و همچنین از مشکلات قلبی و پارگی مینیسک زانو رنج می‌برد. شرایط بازداشت در سلول‌های انفرادی اطلاعات قم، به‌ویژه در فصل گرما و با کمترین امکانات درمانی، نگرانی‌های جدی درباره‌ی وضعیت سلامتی او ایجاد کرده است.
به گفته‌ی خانواده و نزدیکان وی، هیچ‌گونه اطلاع رسمی از دلیل بازداشت یا وضعیت فعلی او در دست نیست. نیروهای امنیتی حتی اجازه تماس تلفنی محدود را نیز نداده‌اند. این بی‌خبری مطلق و نگهداری در انفرادی، نه‌تنها ناقض اصول حقوقی و انسانی است، بلکه با توجه به وضعیت جسمی او، مصداق بارز شکنجه روانی و جسمی محسوب می‌شود.
ری شهری، معمار پشت پرده قتل‌عام زندانیان سیاسی در سال ۶۷
اعدام ۴زندانی در زندان‌های ایلام، قم، اهواز و تبریز
فضای ارعاب پس از آتش‌بس؛ بازداشت‌های هدفمند
بازداشت محمد بنازاده بخشی از سیاست سرکوب و ایجاد فضای امنیتی پس از آتش‌بس است؛ سیاستی که از طریق بازداشت‌های گزینشی، تهدید خانواده‌ها، احضار فعالان مجازی، و بسته شدن فضای مجازی پیگیری می‌شود. مقامات دیکتاتوری حاکم، همواره در تلاش‌اند تا با ایجاد جو ارعاب، مانع از سازمان‌یابی دوباره‌ی اعتراضات مردمی و جنبش‌های اجتماعی شوند.
در همین راستا، فعالان حقوق بشر هشدار داده‌اند که حکومت در صدد آن است تا با بهره‌گیری از چهره‌های شناخته‌شده در میان قربانیان دهه شصت، پیام روشنی به جامعه بدهد: «هزینه مخالفت، حتی پس از سال‌ها، همچنان بالاست.»
بازداشت خودسرانه، نگهداری در سلول انفرادی، ممانعت از دسترسی به وکیل، بی‌خبری مطلق خانواده، و بی‌توجهی به نیازهای پزشکی، همگی نمونه‌هایی از نقض گسترده و سیستماتیک حقوق بشر هستند. در مورد محمد بنازاده، چند ماده از اسناد بین‌المللی به وضوح نقض شده‌اند:
ماده ۹ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی: ممنوعیت بازداشت خودسرانه. در مورد آقای محمد بنازاده، هیچ حکم یا دلیل قانونی برای بازداشت ارائه نشده است.
ماده ۷ همین میثاق: ممنوعیت شکنجه و رفتارهای غیرانسانی. نگهداری در سلول انفرادی در شرایط جسمی خطرناک، مصداق شکنجه سفید است.
ماده ۱۰ میثاق: حق رفتار انسانی و محترمانه با زندانیان. آقای محمد بنازاده به مراقبت‌های پزشکی فوری نیاز دارد و عدم دسترسی به آن، نقض جدی این ماده است.
ماده ۱۴: حق برخورداری از دادرسی عادلانه. او بدون اتهام مشخص و بدون دسترسی به وکیل بازداشت شده است.
درخواست نهادهای حقوق بشری و خانواده
خانواده محمد بنازاده ضمن ابراز نگرانی شدید نسبت به جان و سلامت او، خواستار اطلاع‌رسانی شفاف، آزادی فوری و بی‌قید و شرط وی و پاسخگویی مقام‌های امنیتی و قضایی هستند. همچنین نهادهای بین‌المللی حقوق بشر، از جمله عفو بین‌الملل و سازمان ملل، مورد خطاب قرار گرفته‌اند تا با فشار بر سران حکومت، مانع از ادامه رفتارهای غیرقانونی با زندانیان سیاسی و عقیدتی شوند.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر