۱۲ مرداد, ۱۴۰۴دسته‌بندی حقوق بشر
شهادت‌های مستندی که از داخل زندان فشافویه منتشر شده‌اند، نشان می‌دهند که مسئله تنها به «بی‌توجهی» ختم نمی‌شود. مقامات زندان در موارد متعدد، از زندانیان خطرناک به‌عنوان ابزار سرکوب استفاده می‌کنند
کانون حقوق بشر ایران، یک‌شنبه ۱۲ مردادماه ۱۴۰۴ – در جدیدترین نمونه از نقض سیستماتیک حقوق زندانیان سیاسی در زندان‌های دیکتاتوری حاکم، در روزهای اخیر در تیپ ۲، سالن ۶ زندان فشافویه (زندان تهران بزرگ)، دو زندانی سیاسی به نام‌های علی قنادزاده و محمود دارایی‌منش توسط یک زندانی با سابقه جرائم خشن مورد حمله قرار گرفتند. عامل این حمله، فردی به نام امید خان‌دایی، با در اختیار داشتن چاقو، به سمت این دو زندانی یورش برده و آن‌ها را از ناحیه کمر و دست به شدت مجروح کرده است.
این اتفاق تلخ، بار دیگر نگاه‌ها را به سمت بی‌قانونی حاکم بر زندان فشافویه و نقش مستقیم مسئولان زندان در تهدید امنیت زندانیان سیاسی جلب کرده است؛ زندانی که سال‌هاست به محلی برای شکنجه، مرگ خاموش و گاه علنی مخالفان سیاسی تبدیل شده است.
علی قنادزاده، از دراویش گنابادی و زندانی سیاسی شناخته‌شده، در این حمله از ناحیه دست و کمر زخمی شد. محمود دارایی‌منش، یکی از بازداشت‌شدگان اعتراضات ۱۴۰۱ نیز از ناحیه کمر آسیب دید. منابع مطلع اعلام کرده‌اند که حمله به طرز خشونت‌باری صورت گرفته و تنها مداخله‌ی سایر زندانیان از وقوع فاجعه‌ای مرگبار جلوگیری کرده است.
مقامات زندان، نه‌تنها هیچ‌گونه اقدام پیشگیرانه‌ای برای حفاظت از این زندانیان انجام نداده‌اند، بلکه با انتقال زندانیان با سابقه جرائم خشن به بندهای سیاسی، عملاً زمینه‌ساز چنین حوادثی شده‌اند.
این حمله یادآور قتل دلخراش علیرضا شیرمحمدعلی، زندانی سیاسی جوانی است که در سال ۱۳۹۸ در همین زندان، در تیپ مشابه، توسط دو زندانی با جرائم خطرناک و تحت نظر مسئولان زندان، با ضربات چاقو به قتل رسید. آن حادثه نیز نتیجه‌ی نادیده گرفتن اصل اساسی “تفکیک جرائم” بود؛ اصلی که در استانداردهای بین‌المللی و حتی مقررات داخلی حکومت هم به‌وضوح بر آن تأکید شده، اما بارها و بارها در زندان فشافویه نادیده گرفته شده است.
ساختار تشویق خشونت: اجیرسازی زندانیان برای سرکوب
شهادت‌های مستندی که از داخل زندان فشافویه منتشر شده‌اند، نشان می‌دهند که مسئله تنها به «بی‌توجهی» ختم نمی‌شود. مقامات زندان در موارد متعدد، از زندانیان خطرناک به‌عنوان ابزار سرکوب استفاده می‌کنند. گزارش‌ها حاکی از آن است که این افراد در ازای امتیازاتی همچون آزادی موقت، دسترسی به تلفن یا مواد، مأموریت می‌گیرند تا زندانیان سیاسی، عقیدتی یا حتی معترضانی را که صدای مخالفتشان بلند است، تهدید، ضرب‌وشتم و در مواردی، نابود کنند.
این سیاست، که می‌توان آن را شکل جدیدی از قتل‌های هدفمند در پوشش «نزاع داخلی زندانیان» دانست، عملاً مسئولان زندان را از پاسخ‌گویی مستقیم فراری می‌دهد، در حالی که جان معترضان و زندانیان عقیدتی هر لحظه در معرض خطر جدی است.
زندان فشافویه که در ظاهر برای کاهش فشار بر زندان‌های پرجمعیت‌تر طراحی شده بود، به سرعت به یکی از نمادهای نقض حقوق بشر در ایران تبدیل شد. علاوه بر شرایط فاجعه‌بار بهداشتی، غذای بی‌کیفیت، تراکم جمعیت و کمبود شدید امکانات درمانی، وجود فساد گسترده و رفتار تحقیرآمیز مأموران، این زندان را به جهنمی واقعی برای زندانیان سیاسی و عادی بدل کرده است.
گزارش‌ها از اعمال شکنجه، تهدید به مرگ، قطع ارتباط زندانیان با خانواده، ممانعت از دسترسی به وکیل و نگهداری در سلول‌های انفرادی طولانی‌مدت، تنها بخشی از موارد نقض حقوق بشر در فشافویه است.
مجتبی کمری(کمره‌ای)، در زندان قزلحصار، قاچاق، اجاره و شکنجه
پیام دادخواهی نصرالله فلاحی در بی خبری از دخترش ارغوان فلاحی + کلیپ صوتی
در پی این حمله، فعالان حقوق بشر بار دیگر خواستار پاسخ‌گویی فوری از سوی سازمان زندان‌ها، قوه قضاییه و وزارت اطلاعات شدند. آن‌ها تأکید کرده‌اند که روند فعلی در زندان فشافویه، مصداق بارز نقض حقوق بنیادین انسانی است.
برخی از درخواست‌های اصلی جامعه حقوق بشری عبارتند از:
انتقال فوری زندانیان سیاسی به بندهای مجزا و امن
تحقیق مستقل درباره حمله اخیر و مجازات آمران و عاملان
اجرای واقعی اصل تفکیک جرائم
تضمین دسترسی زندانیان به خدمات درمانی و مشاوره
پایان دادن به استفاده از زندانیان به‌عنوان ابزار سرکوب
بر اساس اسناد بین‌المللی، آنچه در زندان فشافویه رخ می‌دهد، چندین اصل بنیادین حقوق بشر را نقض می‌کند، از جمله:
ماده ۵ اعلامیه جهانی حقوق بشر: منع شکنجه و رفتار غیرانسانی
ماده ۱۰ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی: حق برخورداری از رفتار انسانی در دوران حبس
ماده ۶ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی: حق زندگی؛ حملات خشونت‌آمیز، تبعید به تیپ‌های ناامن و قتل‌هایی مانند مورد علیرضا شیرمحمدعلی، نقض آشکار این ماده‌اند
ماده ۲۲ آئین‌نامه داخلی زندان‌ها: اصل تفکیک جرائم
سکوت نهادها، صدای بی‌عدالتی را بلندتر می‌کند
در حالی که خانواده‌های زندانیان سیاسی با اضطراب و نگرانی از جان عزیزانشان، خواهان واکنش جدی هستند، مقامات همچنان در سکوت کامل به سر می‌برند. این بی‌پاسخ‌گویی، نه‌تنها به بازتولید خشونت در زندان‌ها دامن می‌زند، بلکه افکار عمومی را نسبت به نهادهای قضایی و امنیتی بی‌اعتمادتر می‌کند.
زندانیان سیاسی، صرف‌نظر از دیدگاه یا باورشان، مستحق امنیت جانی، شرایط انسانی و احترام به حقوق اولیه خود هستند. آنچه امروز در زندان فشافویه می‌گذرد، اگر مهار نشود، به الگویی خطرناک برای دیگر زندان‌های کشور بدل خواهد شد؛ الگویی که قربانیان بعدی‌اش، در سکوت و بی‌توجهی، حذف خواهند شد
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر