۴ مرداد, ۱۴۰۴دسته‌بندی گزارش ویژه
زندانیان زندان لاکان رشت روزها و هفته‌ها بدون دسترسی به فضای باز در سلول‌ها و بندهای کوچک محبوس هستند
کانون حقوق بشر ایران، شنبه ۴ مردادماه ۱۴۰۴ – گزارش‌های تازه از درون زندان لاکان رشت، پرده از شرایطی غیرانسانی و طاقت‌فرسا برای زندانیان سیاسی و عقیدتی برمی‌دارد. این زندان، که اکنون به نمادی از نقض گسترده حقوق بشر در شمال کشور تبدیل شده است، زندانیان را از ابتدایی‌ترین حقوق انسانی مانند هواخوری، ورزش و فعالیت‌های هدفمند محروم کرده و آنان را در یک چرخه بی‌پایان از فشارهای روانی، مالی و جسمی گرفتار کرده است.
به گفته منابع آگاه، زندانیان زندان لاکان رشت روزها و هفته‌ها بدون دسترسی به فضای باز در سلول‌ها و بندهای کوچک محبوس هستند. وعده ساخت محوطه هواخوری که بارها از سوی مسئولان داده شده، هرگز محقق نشده است. تنها زمان‌های اندک خروج از بند، مربوط به ملاقات با خانواده یا مراجعه به بهداری است؛ آن هم در شرایطی که بهداری این زندان تقریباً خالی از امکانات پزشکی مؤثر است.
این محرومیت اجباری از تنفس در فضای آزاد، باعث بروز بیماری‌های تنفسی، ضعف جسمانی، افسردگی‌های شدید و تنش‌های روانی در میان زندانیان شده است. بسیاری از آنان ماه‌هاست نور خورشید را ندیده‌اند و در یک فضای محدود و تاریک روزگار می‌گذرانند.
گرچه در ظاهر، این زندان دارای زمین فوتسال و برخی تجهیزات ورزشی است، اما این امکانات تنها در اختیار مأموران زندان و پرسنل قرار دارد. زندانیان حتی اجازه نزدیک شدن به این فضاها را ندارند و عملاً هیچ فعالیت فیزیکی و برنامه تفریحی یا فرهنگی برای آنان در نظر گرفته نشده است.
نبود فعالیت بدنی، به همراه فشارهای روانی ناشی از بلاتکلیفی قضایی و شرایط غیرانسانی زندان، موجب افزایش بیماری‌های جسمی و روانی، شوک‌های عصبی و درگیری‌های داخلی میان زندانیان شده است.
بلاتکلیفی قضایی؛ وثیقه‌ای که صادر نمی‌شود
بسیاری از زندانیان سیاسی زندان لاکان، حتی پس از گذشت ماه‌ها از بازداشت‌شان، همچنان در وضعیت بلاتکلیف به‌سر می‌برند. دستگاه قضایی نه تنها برای آنان وثیقه صادر نمی‌کند، بلکه عمداً با طولانی کردن فرآیند دادرسی، آنان را در یک بلاتکلیفی فرسایشی نگاه می‌دارد. این رفتار، برخلاف اصول قانونی و حقوق بشری است و نشان از سیاست فشار روانی بر زندانیان دارد.
با انتصاب سعید قلیپور به ریاست زندان لاکان رشت، شرایط به‌جای بهبود، به‌شدت وخیم‌تر شده است. طبق شهادت زندانیان و گزارش‌های رسیده، وی سیاستی سرکوبگرانه را در پیش گرفته که شامل:
کاهش امکانات بهداشتی و درمانی
تحمیل هزینه‌های سنگین برای نیازهای اولیه زندانیان
گسترش فساد مالی در مدیریت فروشگاه و خدمات زندان
ایجاد فشار روانی و امنیتی بر زندانیان سیاسی
این اقدامات باعث شده است که زندانیان مالی و سیاسی بیش از گذشته در تنگنای معیشتی، روانی و جسمی قرار گیرند. گزارش‌ها حاکی از این است که حتی برای دسترسی به آب آشامیدنی سالم، زندانیان مجبور به پرداخت هزینه‌های گزاف هستند و هرگونه خدمات درمانی عملاً پولی شده است.
زندان لاکان رشت اکنون نه تنها محلی برای اجرای مجازات قانونی نیست، بلکه به مرکزی برای نقض سازمان‌یافته حقوق بشر تبدیل شده است. زندانیان در این مرکز، در کنار فشارهای روحی و جسمی، با تهدید، تحقیر و حتی کار اجباری روبه‌رو هستند. منابع موثق تأیید کرده‌اند که برخی زندانیان به اجبار در پروژه‌های کارگری زندان به کار گرفته می‌شوند و هیچ دستمزدی دریافت نمی‌کنند.
اعدام ۸ زندانی در زندان‌های یزد و بوئین‌زهرا
هشدار ۳۰۰ کارشناس و حقوقدان بین‌المللی: خطر تکرار قتل عام ۱۳۶۷ در ایران
شرایط حاکم بر زندان لاکان رشت به‌طور مستقیم و آشکار با اصول و مواد میثاق‌ها و کنوانسیون‌های بین‌المللی حقوق بشر در تضاد است. به‌طور مشخص:
ماده ۵ اعلامیه جهانی حقوق بشر: تأکید می‌کند که «هیچ‌کس نباید تحت شکنجه یا رفتارها و مجازات‌های ظالمانه، غیرانسانی یا تحقیرآمیز قرار گیرد». محرومیت زندانیان از هواخوری، ورزش، درمان و تحمیل فشارهای روانی، مصداق بارز رفتار غیرانسانی و تحقیرآمیز است.
ماده ۹ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی: حق برخورداری از آزادی و امنیت فردی و منع بازداشت‌های خودسرانه را تضمین می‌کند. بلاتکلیف نگه‌داشتن زندانیان سیاسی بدون صدور وثیقه یا حکم قطعی، نقض آشکار این ماده است.
ماده ۱۰ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی: مقرر می‌دارد «با همه افرادی که آزادی‌شان سلب شده است باید با انسانیت و احترام به شأن ذاتی انسان رفتار شود». شرایط غیر بهداشتی، نبود امکانات درمانی و سوءاستفاده مالی در زندان لاکان، نقض صریح این ماده است.
قواعد نلسون ماندلا (قواعد حداقل استاندارد رفتار با زندانیان): این قواعد تأکید دارند که زندانیان باید دسترسی کافی به هواخوری، بهداشت، ورزش، خدمات درمانی و ارتباط با خانواده داشته باشند. زندان لاکان عملاً هیچ‌یک از این معیارهای حداقلی را رعایت نمی‌کند.
این موارد نشان می‌دهد که مدیریت زندان لاکان و دستگاه قضایی ایران، نه تنها تعهدی به اجرای قوانین داخلی ندارند، بلکه توافقات و تعهدات بین‌المللی ایران در حوزه حقوق بشر را نیز نادیده گرفته‌اند.
صدای زندانیان باشیم؛ آزادی زندانیان سیاسی، خواست ملی
روایت زندانیان لاکان، تنها گوشه‌ای از بحران انسانی در زندان‌های ایران است. محرومیت از هواخوری، نبود ورزش و تفریح، فساد مدیریتی و فشارهای روانی، همه نشانه‌های سیستمی سرکوبگر هستند که هدفش خرد کردن روح و جسم زندانیان است.
اکنون زمان آن است که صدای این زندانیان خاموش باشیم. شعار «زندانی سیاسی آزاد باید گردد» نباید صرفاً یک شعار بماند، بلکه باید به یک خواست ملی و مردمی تبدیل شود تا وجدان عمومی جامعه در برابر این ظلم سیستماتیک بیدار گردد.
حافشای این شرایط، گامی مهم برای آگاهی‌بخشی به جامعه و جلب توجه نهادهای حقوق بشری بین‌المللی است. سکوت در برابر این ظلم، تنها به تداوم نقض حقوق بشر کمک خواهد کرد. زندانیان لاکان و دیگر زندان‌های ایران، امروز در سکوت تحت شکنجه روانی و جسمی هستند؛ افشای وضعیت آنان وظیفه‌ای انسانی و اخلاقی است.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر