۷ مرداد, ۱۴۰۴دسته‌بندی گزارش ویژه
سران حکومت گمان می‌کردند که با اعدام، ضرب‌وشتم و تبعید می‌توانند کارزار سه‌شنبه‌های نه به اعدام را تضعیف کنند؛ اما آنچه در عمل رخ داد، افزایش چشمگیر حمایت‌های مردمی، افزایش بازتاب رسانه‌ای، و موج تازه‌ای از همبستگی در داخل و خارج از کشور بود
تلاش‌های حکومت برای خاموش‌کردن کارزار سه‌شنبه‌های نه به اعدام با شکست مواجه شد
کانون حقوق بشر ایران، سه‌شنبه ۷ مردادماه ۱۴۰۴ – در حالی که سران دیکتاتوری حاکم در تلاشند با شدت‌گرفتن سرکوب‌ها، جنبش‌های اعتراضی علیه اعدام را خاموش کنند، اما موج حمایت مردمی از کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» نشان داد که خشونت، زندان و اعدام دیگر تأثیری بازدارنده ندارند و جامعه ایران بیش از پیش به مقاومت جمعی روی آورده است.
در هفته هفتاد و نهم این کارزار، جامعه مدنی و خانواده‌های زندانیان سیاسی بار دیگر با حضور پررنگ خود در شهرهای مختلف، به وضوح پیام دادند که اعدام، تبعید و سرکوب دیگر اثر ندارد.
بامداد جمعه ۴ مرداد ۱۴۰۴، زندان قزلحصار کرج صحنه یکی از هولناک‌ترین اقدامات امنیتی علیه مخالفان سیاسی بود؛ مهدی حسنی و بهروز احسانی، دو زندانی سیاسی، بدون اطلاع قبلی خانواده‌ها و بدون دسترسی به دادرسی عادلانه، اعدام شدند. این اعدام‌ها نه‌تنها موجب خشم داخلی و بین‌المللی شد، بلکه نقطه عطفی در واکنش عمومی به سیاست‌های سرکوبگرایانه سران حکومت به‌شمار می‌آید.
گزارش‌های حقوق بشری حاکی از آن است که هر دو زندانی پیش از اجرای حکم، تحت شکنجه، اعتراف‌گیری اجباری و انزوای شدید نگهداری شده بودند. محاکمه آنها تنها چند دقیقه به طول انجامید و حقوق بنیادین‌شان از جمله دسترسی به وکیل مستقل به‌کلی نادیده گرفته شد.
تبعید سعید ماسوری؛ حمله به نماد مقاومت
در همان روز، سعید ماسوری، از قدیمی‌ترین زندانیان سیاسی ایران، به‌طور ناگهانی از زندان قزلحصار به زندان زاهدان تبعید شد. این انتقال اجباری در شرایطی صورت گرفت که او بیش از ۲۵ سال را بدون مرخصی و در شرایط دشوار زندان گذرانده است.
ماسوری، که نمادی از پایداری و مقاومت در برابر ظلم به‌شمار می‌رود، بارها در حمایت از دیگر زندانیان سیاسی، از جمله زندانیان زن و زندانیان نوجوان، دست به اعتراض و اعتصاب غذا زده بود. تبعید او به زاهدان، اقدامی تلافی‌جویانه و تهدیدآمیز تلقی می‌شود، اما موج همبستگی با او در فضای مجازی و سطح جامعه نشان داد که این سیاست‌ها به نتیجه معکوس انجامیده‌اند.
همزمان با اجرای اعدام و تبعید، گارد ویژه زندان قزلحصار با یورشی ناگهانی به بند زندانیان سیاسی، آنها را به‌شدت مورد ضرب‌وشتم قرار داد. بر اساس گزارش منابع حقوق بشری، تعدادی از زندانیان پس از این حمله به محل نامعلومی منتقل شدند و تاکنون خبری از وضعیت آنها در دست نیست.
فعالان حقوق بشر این اقدام را پاسخی مستقیم به افزایش حمایت‌ها از کارزار سه‌شنبه‌های نه به اعدام دانسته‌اند. به گفته یکی از نزدیکان زندانیان: «حکومت می‌خواهد با ایجاد رعب، صدای زندانیان سیاسی و حامیان آنها را خاموش کند؛ اما برعکس، این اقدامات موجب تشدید خشم عمومی شده است.»
با وجود تهدیدها و فضای امنیتی، روز سه‌شنبه ۷ مرداد، شهروندان در ده‌ها شهر از جمله تهران، کرج، قم، رشت، سنقر، زنجان، گچساران، سبزوار، طبس، اردبیل، بندرعباس، بندر انزلی، تبریز، آبادان، خرم‌آباد و آستارا با در دست داشتن تراکت‌هایی با شعارهایی نظیر:
«نه به اعدام»
«زندانی سیاسی آزاد باید گردد»
«اعدام تبعید دیگر اثر ندارد»
«پاسخ ما به اعدام، آتش سرخ و قیام»
«این آخرین پیامه، اعدام کنی قیامه»
در این کارزار سراسری شرکت کردند. بسیاری از شرکت‌کنندگان با دست‌نوشته‌هایی یاد و نام مهدی حسنی و بهروز احسانی را گرامی داشتند و با شعارهایی چون «قسم به خون یاران، ایستاده‌ایم تا پایان» عزم خود را برای ادامه این حرکت مدنی نشان دادند.
خانواده‌های زندانیان سیاسی محکوم به اعدام، نقش بسیار حیاتی و برجسته‌ای در حمایت از کارزار سه‌شنبه‌های «نه به اعدام» ایفا کرده‌اند. این خانواده‌ها که سال‌ها را در انتظار دیدار و آزادی عزیزان خود سپری کرده‌اند، اکنون به نماد مقاومت و صبر تبدیل شده‌اند. آنها با حضور پررنگ خود در تجمعات و فضاهای عمومی، پیام روشنی را به دستگاه سرکوب حکومت می‌رسانند: صدای آنها خاموش شدنی نیست و همچنان خواهان آزادی و عدالت برای فرزندان خود هستند.
آنها با شعارهایی چون:
«زندانیان سیاسی را آزاد کنید»
«نه به اعدام»
« از سه‌شنبه‌های نه به اعدام حمایت کنید»
نشان دادند که صدای خانواده‌ها صدای مردم است؛ صدایی رنج‌دیده اما مقاوم، که خواهان پایان دادن به چرخه خشونت و اعدام در ایران است.
در بسیاری از موارد، خانواده‌ها از شرایط سخت و غیرانسانی زندانیان سخن گفته‌اند؛ از شکنجه، ضرب‌وشتم و تبعید اجباری عزیزانشان که حتی حق داشتن تماس تلفنی و ملاقات‌های منظم را از آنها سلب کرده‌اند. آنها بارها از بی‌خبری و نگرانی مداوم برای جان و سلامت فرزندان‌شان خبر داده‌اند و این نگرانی‌ها را به سطح اعتراض عمومی و مطالبات حقوقی رسانده‌اند.
حضور خانواده‌ها در این کارزار نشان‌دهنده این است که مخالفت با اعدام تنها یک مطالبه سیاسی نیست، بلکه فریادی انسانی و عاطفی است که از دل رنج و امید خانواده‌هایی می‌آید که سال‌هاست در تب و تاب آزادی عزیزانشان به‌سر می‌برند. این حمایت‌های صمیمانه و پرتعداد، کارزار سه‌شنبه‌های نه به اعدام را به حرکتی مردمی و گسترده تبدیل کرده که نه تنها صدای زندانیان، بلکه صدای خانواده‌های آنان و تمامی کسانی است که از بی‌عدالتی رنج می‌کشند.
نتیجه معکوس سرکوب
سران حکومت گمان می‌کردند که با اعدام، ضرب‌وشتم و تبعید می‌توانند کارزار سه‌شنبه‌های نه به اعدام را تضعیف کنند؛ اما آنچه در عمل رخ داد، افزایش چشمگیر حمایت‌های مردمی، افزایش بازتاب رسانه‌ای، و موج تازه‌ای از همبستگی در داخل و خارج از کشور بود.
کارزار سه‌شنبه‌های نه به اعدام اکنون به یکی از مهم‌ترین بسترهای اعتراض مدنی در ایران بدل شده؛ حرکتی پیوسته، پایدار و مبتنی بر مقاومت جمعی. در حالی که سرکوب‌ها ادامه دارد، امید به تغییر نیز زنده است و جامعه‌ای که با جسارت شعار «نه به اعدام» را فریاد می‌زند، هر روز یک گام به سوی عدالت نزدیک‌تر می‌شود.
جلسه دادگاه «علی یونسی» دانشجوی نخبه؛ نمونه‌ای تازه از موج جدید سرکوب پس از جنگ ۱۲ روزه
هفتادونهمین کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» پس از اعدام مهدی حسنی و بهروز احسانی
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر