۷ مرداد, ۱۴۰۴دسته‌بندی حقوق بشر
در پی اعتراض به وضعیت غیرانسانی زندان قرچک، معصومه عسگری و فرح(معصومه) نساجی، دو زندانی سیاسی، به سلول انفرادی منتقل شدند. این اقدام در حالی صورت می‌گیرد که همبستگی زنان زندانی با کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» همچنان ادامه دارد. اعدام ناگهانی مهدی حسنی و بهروز احسانی، نیز خشم زندانیان را دوچندان کرده است
کانون حقوق بشر ایران، سه‌شنبه ۷مردادماه ۱۴۰۴ – بنابر گزارش‌های رسیده از زندان قرچک ورامین، معصومه عسگری، معلم بازنشسته و زندانی سیاسی، به همراه فرح نساجی، دیگر فعال سیاسی، به دلیل اعتراض به وضعیت نامطلوب زندان، شامگاه شنبه ۵ مرداد ۱۴۰۴، به سلول انفرادی منتقل شده‌اند. این انتقال که جنبه‌ای تنبیهی دارد، به‌دنبال آن صورت گرفت که این دو زندانی، نسبت به وضعیت وخیم بهداشتی، تغذیه‌ای و برخوردهای تهدیدآمیز مسئولان اعتراض کرده بودند.
منابع داخل زندان گزارش داده‌اند که سایه صیدالی، یکی دیگر از زنان زندانی، نیز به سلول انفرادی منتقل شده است.
اعتراضات زنان زندانی در زندان قرچک، بخشی از کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» است؛ کارزاری که بیش از ۷۹ هفته از آغاز آن می‌گذرد و هر هفته بر دامنه آن افزوده می‌شود. در آخرین موج این کارزار، تعدادی از زندانیان زن با اعتصاب غذا و تحصن در فضای قرنطینه زندان قرچک، صدای اعتراض خود را به گوش رساندند.
این حرکت اعتراضی، واکنشی مستقیم به اعدام دو زندانی سیاسی، مهدی حسنی و بهروز احسانی است که بدون اطلاع خانواده‌ها، بدون وکیل و طی یک روند کاملاً مخفیانه، به دار آویخته شدند. هر دوی این زندانیان از حامیان فعال کارزار «نه به اعدام» بودند.
معصومه عسگری و فرح نساجی به همراه زنان زندانی در شب اعدام این دو زندانی سیاسی، مراسمی اعتراضی در راهروی قرنطینه برگزار کردند. آن‌ها با اجرای سرودهایی چون «خون ارغوان‌ها» و سردادن شعارهایی چون:
«تا لغو حکم اعدام ایستاده‌ایم، تا پایان»
«مرگ بر دیکتاتور»
«حکومت اعدامی نابود باید گردد»
موجی از مقاومت را در دل یکی از سیاه‌ترین زندان‌های ایران به راه انداختند. این مراسم، با وجود دوربین‌ها و تهدیدهای دائمی، نشان داد که صدای زنان زندانی نه تنها خاموش نشده، بلکه رساتر و جدی‌تر از همیشه است.
حرکت گسترده مردم علیه اعدام‌های سیاسی در کارزار سه‌شنبه‌های نه به اعدام + مجموعه کلیپ
جلسه دادگاه «علی یونسی» دانشجوی نخبه؛ نمونه‌ای تازه از موج جدید سرکوب پس از جنگ ۱۲ روزه
به گفته منابع آگاه، بیش از ۶۰ زندانی سیاسی زن که پس از حمله خشونت‌بار به بند زنان زندان اوین به قرچک منتقل شدند، اکنون در شرایطی غیرانسانی در قرنطینه زندان قرچک نگهداری می‌شوند. این فضا، با کمبود شدید امکانات بهداشتی، دارویی، تهویه، و نظافت عمومی همراه است. زنان زندانی حتی از دریافت داروهای ضروری محروم‌اند.
در عوض، تهدید به انتقال به انفرادی، به ابزاری برای خاموش کردن هر گونه اعتراض بدل شده است.
معصومه عسگری، معلم بازنشسته و زندانی سیاسی، یکی از شناخته‌شده‌ترین چهره‌های زندانی در میان زنان قرچک است. او پیش از این نیز بارها به دلیل فعالیت‌های سیاسی خود بازداشت شده بود. عسگری با بیماری‌های متعددی چون دیابت، مشکلات کلیوی و روانی دست و پنجه نرم می‌کند، اما از دسترسی به درمان محروم است.
اکنون با انتقال او به سلول انفرادی، نگرانی‌ها در مورد سلامت جسمی و روانی او افزایش یافته است. نهادهای حقوق بشری پیش‌تر بارها هشدار داده‌اند که نگهداری بیماران در سلول‌های انفرادی بدون دسترسی به دارو، مصداق بارز شکنجه سفید است.
برخورد با معصومه عسگری، فرح نساجی و سایر زندانیان زن، نقض صریح مفاد زیر از اعلامیه جهانی حقوق بشر و میثاق‌های بین‌المللی است:
ماده ۵: منع شکنجه و رفتار غیرانسانی (انفرادی، محرومیت از درمان)
ماده ۹: بازداشت و حبس خودسرانه (حبس بدون دادرسی عادلانه)
ماده ۱۰: حق محاکمه عادلانه
ماده ۲۵ میثاق حقوق مدنی و سیاسی: حق شرکت در اعتراضات مسالمت‌آمیز
صدای همبستگی از پشت میله‌ها
تحصن و اعتصاب زنان زندانی در قرچک، در حالی رخ می‌دهد که فضای بیرونی نیز با کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» در همبستگی کامل است. خانواده‌ها، فعالان سیاسی و گروه‌های حقوق بشری، بارها اعلام کرده‌اند که این مبارزه برای لغو حکم اعدام و دفاع از کرامت انسانی ادامه خواهد داشت.
حکومت با اعدام، شکنجه، تبعید و تهدید به سلول انفرادی تلاش می‌کند صدای اعتراض را خفه کند، اما تجربه نشان داده که هر موج سرکوب، تنها صدای آزادی‌خواهی را بلندتر کرده است.
انتقال معصومه عسگری و سایر زندانیان به انفرادی، زنگ خطری جدی درباره وضعیت زندان‌های زنان در ایران است. در شرایطی که صدای اعتراض از درون قرنطینه، انفرادی و سالن‌های مخوف قرچک به گوش می‌رسد، مسئولیت افکار عمومی، رسانه‌ها و نهادهای بین‌المللی است که اجازه ندهند این صداها در سکوت خفه شوند. صدای زنان زندانی، نه تنها فریاد اعتراض است، بلکه شعله‌ای است که هنوز خاموش نشده است.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر