۶ مرداد, ۱۴۰۴دسته‌بندی حقوق بشر
در پی اعدام پنهانی دو زندانی سیاسی، زنان زندانی در زندان قرچک ورامین با برگزاری مراسمی اعتراضی، صدای مخالفت خود با سیاست اعدام و سرکوب را بلند کردند. این اعتراض با سرود، شعار و همبستگی با زندانیان تحت سرکوب در قزلحصار همراه بود
کانون حقوق بشر ایران، دوشنبه ۶مردادماه ۱۴۰۴ – شامگاه شنبه ۵ مرداد ۱۴۰۴، شماری از زندانیان زن در زندان قرچک ورامین با برگزاری مراسمی اعتراضی، نسبت به اعدام ناگهانی و غیرشفاف مهدی حسنی و بهروز احسانی در زندان قزلحصار واکنش نشان دادند. این دو زندانی سیاسی، سحرگاه همان روز، بدون اطلاع خانواده‌ها و با نقض آشکار اصول دادرسی عادلانه، اعدام شدند.
این اعتراض از درون یکی از خشن‌ترین زندان‌های کشور، که در آن صدای زنان کمتر شنیده می‌شود، بازتاب‌دهنده‌ی موجی از خشم، اندوه و مقاومت علیه اجرای احکام اعدام در فضای سرکوب‌زده حاکم بر زندان‌هاست.
زنان زندانی سیاسی در راهروی قرنطینه بند زنان زندان قرچک، مراسمی خود را برگزار کردند. این برنامه با پخش سرودهای نمادینی نظیر «خون ارغوان‌ها» آغاز شد و با سردادن شعارهایی ادامه یافت که محور آن‌ها مخالفت صریح با اعدام و سیاست‌های سرکوبگرانه حاکمیت بود.
شعارهایی که در این مراسم شنیده شد عبارت بودند از:
«تا لغو حکم اعدام ایستاده‌ایم، تا پایان»
«مرگ بر دیکتاتور»
«حکومت اعدامی نابود باید گردد»
این شعارها، که سال‌هاست در اعتراضات درون و بیرون زندان شنیده می‌شود، در دل دیوارهای زندان قرچک بار دیگر تکرار شد؛ جایی که زنان زندانی نه تنها با احکام ناعادلانه، بلکه با شرایط زیستی غیرانسانی مواجه‌اند.
در ادامه این مراسم، زنان زندانی با بیان جزئیاتی از یورش گارد ویژه به واحد ۴ سیاسی زندان قزلحصار در ۴ مرداد، نسبت به وضعیت امنیتی و جسمانی زندانیان آن بند ابراز نگرانی کردند. به گفته آن‌ها، نیروهای گارد ویژه با خشونت شدید به بند یورش برده، زندانیان را مورد ضرب‌وشتم قرار داده، و سپس با دست‌بند و پا‌بند، در حالی که کیسه بر سر داشتند، به سلول‌های انفرادی منتقل کردند.
این اقدامات سرکوبگرانه در فاصله‌ای کوتاه پس از اعدام مهدی حسنی و بهروز احسانی صورت گرفت؛ اقدامی که برخی آن را تلاش برای مهار واکنش احتمالی زندانیان سیاسی تلقی می‌کنند.
در همان شب، زندانی سیاسی سعید ماسوری نیز به‌طور ناگهانی از قزلحصار به زندان زاهدان تبعید شد؛ اقدامی که نشانه‌ای دیگر از سیاست جابه‌جایی تنبیهی زندانیان منتقد ارزیابی می‌شود.
بی‌خبری از وضعیت شاهین ذوقی تبار پس از چند روز بازداشت توسط نیروهای امنیتی
اعتراض خشایار سفیدی و مطلب احمدیان به اعدام مهدی حسنی و بهروز احسانی
مخالفت با اعدام و همبستگی با کارزار سه‌شنبه‌های نه به اعدام
زنان زندانی در زندان قرچک در پایان این حرکت اعتراضی، بار دیگر حمایت خود را از کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» اعلام کرده و بر لزوم توقف فوری صدور و اجرای احکام اعدام تأکید کردند. آنان در سخنانشان خواستار مقاومت و «افشای روندهای غیرقانونی و خشونت‌بار اجرای احکام مرگ» شدند.
این مراسم، با وجود فضای امنیتی حاکم بر زندان و خطراتی که هرگونه تحرک اعتراضی برای زندانیان به همراه دارد، نشان‌دهنده عزم جدی زنان زندانی برای ایستادگی در برابر سیستم قضایی‌ای است که بارها اصول انسانی و قانونی را زیر پا گذاشته است.
زندان قرچک؛ نماد خشونت ساختاری علیه زنان
زندان قرچک ورامین که یکی از بدنام‌ترین زندان‌های زنان در ایران شناخته می‌شود، بارها به دلیل وضعیت غیربهداشتی، رفتار خشونت‌آمیز مأموران، و فقدان امکانات ابتدایی مورد انتقاد نهادهای بین‌المللی قرار گرفته است.
در این زندان، زندانیان سیاسی و عادی بدون تفکیک نگهداری می‌شوند و دسترسی به خدمات درمانی، وکیل، یا حتی تماس‌های منظم بسیار محدود است. در چنین فضایی، برگزاری مراسم یادبود برای زندانیان سیاسی اعدامی، عملی شجاعانه و پرهزینه تلقی می‌شود.
مهدی حسنی، یکی از دو زندانی سیاسی‌ای بود که سحرگاه شنبه ۵ مرداد، در زندان قزلحصار اعدام شد. او پیش از این بازداشت، به اتهاماتی چون «همکاری با گروه‌های مخالف حاکمیت» و «اقدام علیه امنیت ملی» تحت بازجویی قرار گرفته بود.
خانواده او بدون اطلاع قبلی، از طریق کانال‌های غیررسمی متوجه اجرای حکم شدند. آن‌ها هیچ فرصتی برای آخرین دیدار نداشتند و حتی درباره زمان و محل دفن نیز با تأخیر و بی‌احترامی مطلع شدند.
زندانیان زن در قرچک، با ذکر نام مهدی حسنی و بهروز احسانی در مراسم خود، یاد این دو را گرامی داشته و از سکوت مقامات در برابر موج ناعادلانه اعدام‌ها انتقاد کردند.
اعتراض شبانه زنان زندانی در زندان قرچک ورامین، تنها یک مراسم یادبود نبود؛ بلکه بیانیه‌ای زنده و انسانی بود در برابر چرخه خشونت و سرکوب. آنان با دست خالی، اما با اراده‌ای جمعی، صدای اعتراض خود را به گوش رساندند؛ صدایی که در مقابل طناب دار، از زندگی و کرامت انسانی سخن می‌گوید.
در شرایطی که سیاست‌های حکومتی به‌سوی افزایش اعدام و سرکوب گرایش دارد، زندان قرچک این بار نه تنها محل انزوا، که صحنه اعتراض و مقاومت شد؛ و نام مهدی حسنی و بهروز احسانی، در کنار صدای زنان محبوس، در تاریخ این روزهای تاریک ثبت شد.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر