۳۱ تیر, ۱۴۰۴دسته‌بندی اعدام
کارزار سه‌شنبه‌های نه به اعدام توانسته است نگاه افکار عمومی را دوباره به وضعیت زندانیان سیاسی و گسترش اعدام‌ها جلب کند و به نمادی از مقاومت و اعتراض علیه سیاست‌های سرکوبگرانه حکومت تبدیل شود
روز سه‌شنبه ۳۱ تیر ۱۴۰۴، معترضان در شهرهای مختلف ایران از جمله کازرون، کرج، فسا، قائمشهر، رشت، شاهرود، چالوس، خرم‌آباد، اهر، تهران، اصفهان، مشهد، یاسوج زنجان و تبریز با در دست داشتن تراکت‌هایی با شعارهای:
«زندانی سیاسی آزاد باید گردد»
«نه به اعدام»
«آزادی فوری و بی‌قید و شرط زندانیان سیاسی»»
- «این آخرین پیامه، اعدام کنی قیامه»
- «پاسخ ما به اعدام، آتش سرخ و قیام»
خشم و اعتراض خود را نسبت به موج جدید صدور احکام اعدام و سرکوب سیستماتیک نشان دادند. این حضور گسترده، نشان‌دهنده عمق نارضایتی اجتماعی و حمایت روزافزون از این کارزار است که هر هفته در داخل و خارج از ایران بازتاب بیشتری پیدا می‌کند.
در ادامه این کارزار، خانواده‌های زندانیان سیاسی نیز با در دست داشتن عکس عزیزان دربند خود و تراکت‌هایی با مضمون «آزادی فوری زندانیان سیاسی» به حمایت از سه‌شنبه‌های «نه به اعدام» پیوستند. آن‌ها در تجمعات و فضاهای عمومی شعار می‌دادند:
«نه به اعدام»
«زندانیان سیاسی را آزاد کنید»
«زندانیان در شرایط سختی به‌سر می‌برند، آن‌ها را آزاد کنید»
«از سه‌شنبه‌های نه به اعدام حمایت کنید».
حضور خانواده‌ها بار دیگر نشان داد که این حرکت اعتراضی تنها صدای مردم نیست، بلکه فریاد خانواده‌هایی است که با رنج و نگرانی روزگار می‌گذرانند و در کنار جامعه برای پایان دادن به اعدام و آزادی زندانیان سیاسی ایستاده‌اند.
این کارزار که با هدف مقابله با سیاست اعدام و فشار بر زندانیان سیاسی شکل گرفته، با گذشت بیش از یک سال همچنان با قدرت ادامه دارد. در هفته‌های اخیر، ویدئوها، تصاویر و پیام‌های اعتراضی از سوی گروه‌های مختلف اجتماعی، دانشجویان، خانواده‌های زندانیان و… در فضای مجازی منتشر شده است. حتی در خارج از کشور نیز ایرانیان مهاجر هر سه‌شنبه با برگزاری تجمعات نمادین از این حرکت حمایت می‌کنند.
فعالان حقوق بشر می‌گویند کارزار سه‌شنبه‌های نه به اعدام توانسته است نگاه افکار عمومی را دوباره به وضعیت زندانیان سیاسی و گسترش اعدام‌ها جلب کند و به نمادی از مقاومت و اعتراض علیه سیاست‌های سرکوبگرانه حکومت تبدیل شود.
هفتاد و هشتمین کارزار سه‌شنبه‌های نه به اعدام در ۴۸ زندان کشور
پرونده‌سازی و برگزاری دادگاه علی یونسی و امیرحسین مرادی بدون حضور علی یونسی
در همین هفته، حکومت تلاش کرد با تبعید سعید ماسوری، از قدیمی‌ترین زندانیان سیاسی ایران، به زندانی دورافتاده و نامناسب، صدای این کارزار را تضعیف کند. این اقدام سرکوبگرانه آشکارا تلاشی برای ضربه زدن به روحیه معترضان و فعالان داخل زندان بود. اما به گفته ناظران، این حرکت نتیجه معکوس داد و موج جدیدی از همبستگی و حمایت از کارزار سه‌شنبه‌های نه به اعدام را برانگیخت.
دیکتاتوری حاکم با تبعید سعید ماسوری در پی دو هدف بود:
۱. ایجاد رعب در میان زندانیان سیاسی و نشان دادن اینکه هر صدای مقاومی حتی پس از سال‌ها حبس، همچنان در معرض سرکوب و جابه‌جایی اجباری قرار دارد.
۲. ضربه زدن به کارزار سه‌شنبه‌های نه به اعدام که در هفته‌های اخیر بیش از پیش مورد توجه افکار عمومی قرار گرفته و باعث همبستگی گسترده در داخل و خارج از کشور شده است.
اما برخلاف انتظار حکومت، این اقدام نه‌تنها نتوانست کارزار را تضعیف کند بلکه باعث خشم عمومی و همبستگی بیشتر مردم شد. اکنون بسیاری از خانواده‌های زندانیان سیاسی، فعالان اجتماعی و گروه‌های حقوق بشری، با قدرت بیشتری به این حرکت اعتراضی پیوسته‌اند.
این اقدامات دیکتاتوری حاکم در تضاد آشکار با اصول و مواد حقوق بین‌الملل است، از جمله:
ماده ۹ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی که بر حق آزادی و امنیت افراد تأکید دارد و بازداشت خودسرانه را ممنوع می‌کند.
ماده ۷ همان میثاق که هرگونه شکنجه و رفتار غیرانسانی را منع می‌کند.
قواعد حداقل استاندارد نلسون ماندلا که بر حق زندانیان به اطلاع‌رسانی، ملاقات با خانواده و دسترسی به وکیل تأکید دارد.
حمایت‌های تازه از کارزار پس از تلاش برای تبعید سعید ماسوری
پس از انتشار خبر تبعید اجباری سعید ماسوری، موجی از پیام‌های حمایتی در شبکه‌های اجتماعی شکل گرفت. خانواده‌های زندانیان سیاسی، دانشجویان و… تأکید کردند که سه‌شنبه‌های نه به اعدام نه فقط یک اعتراض نمادین، بلکه فرصتی برای بازنمایی صدای زندانیان بی‌دفاع است.
تبعید سعید ماسوری، اگرچه تلاشی آشکار برای خاموش کردن یکی از صداترین چهره‌های مقاومت در زندان‌های ایران بود، اما نتیجه معکوس داشت. این اقدام سرکوبگرانه نه‌تنها کارزار سه‌شنبه‌های نه به اعدام را متوقف نکرد بلکه موجی تازه از حمایت و همبستگی ایجاد کرد.
اکنون این کارزار بیش از گذشته به نماد اعتراض جمعی مردم ایران علیه اعدام، شکنجه و سرکوب تبدیل شده است. خانواده‌های زندانیان سیاسی، فعالان حقوق بشر و مردم معترض در خیابان‌ها و فضای مجازی هم‌صدا هستند:
«ما فراموش نمی‌کنیم، ما سکوت نمی‌کنیم، ما کنار هم می‌ایستیم.»
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر