۸ مرداد, ۱۴۰۴دسته‌بندی حقوق بشر
فرهاد باران‌زهی و عمران آغال، بارها اتهامات مطرح‌شده از سوی نهادهای امنیتی، از جمله «عضویت در گروه‌های مسلح مخالف نظام» و «اقدام مسلحانه»، را به شدت رد کرده‌اند. به گفته منابع نزدیک به خانواده‌های این دو جوان، بازجویی‌ها تحت فشار شدید روحی و جسمی انجام شده و اعترافات احتمالی صرفاً تحت شکنجه اخذ شده است
کانون حقوق بشر ایران، چهارشنبه ۸ مردادماه ۱۴۰۴ – در ادامه موج سرکوب سیستماتیک در سیستان و بلوچستان، صدور حکم اعدام برای دو جوان بلوچ به نام‌های فرهاد باران‌زهی و عمران آغال بار دیگر توجه افکار عمومی را به نقض فاحش حقوق بشر و استفاده ابزاری از مجازات مرگ در دیکتاتوری حاکم جلب کرده است. این دو زندانی سیاسی که در اسفند ۱۴۰۳ توسط نیروهای امنیتی در شهرستان راسک بازداشت شده بودند، با اتهاماتی سنگین مواجه شده‌اند؛ اتهاماتی که بدون ارائه شواهد کافی و در روندی ناعادلانه به احکام اعدام منجر شده است.
روند ناعادلانه دادرسی و بی‌اطلاعی خانواده‌ها
بر پایه گزارش‌های معتبر حقوق بشری، جلسات دادگاه انقلاب زاهدان برای فرهاد باران‌زهی (۲۴ ساله) و عمران آغال (۲۲ ساله)، بدون حضور مؤثر وکیل مدافع و بدون اطلاع‌رسانی به خانواده‌های آنان برگزار شده است. این روند ناقض ابتدایی‌ترین اصول دادرسی عادلانه و حقوق متهمان در قوانین بین‌المللی است.
فرهاد باران‌زهی و عمران آغال، اتهامات مطرح‌شده از سوی نهادهای امنیتی، از جمله «عضویت در گروه‌های مسلح مخالف نظام» و «اقدام مسلحانه»، را به شدت رد کرده‌اند. به گفته منابع نزدیک به خانواده‌های این دو جوان، بازجویی‌ها تحت فشار شدید روحی و جسمی انجام شده و اعترافات احتمالی صرفاً تحت شکنجه اخذ شده است.
خطر اجرای حکم اعدام در سکوت خبری
در حال حاضر، فرهاد باران‌زهی و عمران آغال در بند ۲ زندان مرکزی زاهدان در بازداشت به‌سر می‌برند. با توجه به سابقه اجرای مخفیانه اعدام‌ها در زندان‌های ایران، نگرانی‌های جدی در مورد اجرای قریب‌الوقوع حکم اعدام این دو جوان وجود دارد. بسیاری از خانواده‌های قربانیان در سال‌های گذشته، از محل دفن فرزندان خود نیز بی‌خبر مانده‌اند. این نوع اقدامات به وضوح مصداق شکنجه روانی علیه خانواده‌هاست.
صدور احکامی مانند حکم اعدام فرهاد باران‌زهی و عمران آغال در سیستان و بلوچستان بی‌سابقه نیست. این استان، که یکی از محروم‌ترین و سرکوب‌شده‌ترین مناطق ایران به‌شمار می‌رود، طی ماه‌های اخیر با موجی از سرکوب، بازداشت و اعدام مواجه شده است. فقط در تیر و مرداد ۱۴۰۴، ده‌ها شهروند بلوچ به دلایل سیاسی یا اتهامات امنیتی بازداشت شده‌اند و در موارد متعددی، احکام سنگینی برای آنان صادر شده است.
نیروهای امنیتی، به‌ویژه در شهرهای خاش، سراوان، زاهدان و راسک، با ایجاد فضای امنیتی شدید و استقرار ایست‌های بازرسی، عملاً حق حیات و آزادی رفت‌وآمد را از مردم سلب کرده‌اند. گزارش‌هایی از تیراندازی به خودروهای مردم، مصادره اموال، و حتی شکنجه نوجوانان بلوچ توسط مأموران وجود دارد.
قتل عام زندانیان سیاسی ۶۷؛ زخم باز تاریخ معاصر ایران
گلرخ ایرایی از زندان قرچک: با اعدام مهدی حسنی و بهروز احسانی، چه سخت‌جان شدیم ما
ابزار اعدام برای کنترل اعتراضات
کارشناسان حقوق بشر معتقدند که استفاده گسترده از حکم اعدام در سیستان و بلوچستان، ابزاری برای ایجاد رعب و وحشت و جلوگیری از شکل‌گیری اعتراضات مردمی است. حکومت از اعدام به‌عنوان «مجازات نمایشی» استفاده می‌کند تا نارضایتی‌ها و فریادهای عدالت‌خواهی را خاموش کند. در این منطقه که محرومیت تاریخی، تبعیض مذهبی و قومی، و سرکوب سیستماتیک بیداد می‌کند، حتی درخواست برای آموزش و بهداشت نیز با اتهام «اخلال در امنیت» پاسخ داده می‌شود.
نقض فاحش حقوق بشر در پرونده فرهاد باران‌زهی و عمران آغال
ماده ۱۰ اعلامیه جهانی حقوق بشر: حق برخورداری از دادرسی علنی و منصفانه. این دو زندانی بدون دادگاه علنی و بدون وکیل محاکمه شده‌اند.
ماده ۵ اعلامیه جهانی حقوق بشر: منع شکنجه و رفتار غیرانسانی. گزارش‌ها نشان می‌دهد آنان تحت شکنجه شدید قرار گرفته‌اند.
ماده ۶ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی: حق زندگی و محدودیت شدید در صدور حکم اعدام. دیکتاتوری حاکم بدون رعایت این محدودیت‌ها حکم اعدام صادر کرده است.
اصل برائت و دادرسی عادلانه: دادگاه بدون شواهد معتبر و تنها با تکیه بر اعترافات اجباری، حکم مرگ صادر کرده است.
ابراز نگرانی کشورهای مختلف در اجلاس شورای حقوق بشر سازمان ملل از نقض حقوق بشر و سرکوب در ایران
سازمان‌های بین‌المللی نظیر عفو بین‌الملل و دیده‌بان حقوق بشر بارها نسبت به اعدام‌های سیاسی و مذهبی در ایران هشدار داده‌اند. با این حال، سران حکومت تاکنون به این هشدارها بی‌اعتنا بوده و مسیر سرکوب را با شدت بیشتری ادامه داده است.
در مقابل، نهادهای رسمی داخلی، از جمله قوه قضاییه و مجلس، در برابر این روند سکوت اختیار کرده یا خود در صدور و تأیید احکام سرکوب‌گرانه نقش داشته‌اند. در حالی که اعدام‌ها بدون شفافیت صورت می‌گیرند، دادگاه‌ها اغلب در فضایی کاملاً بسته و امنیتی تشکیل می‌شوند و خانواده‌ها حتی از جزئیات جلسات بی‌اطلاع‌اند.
صدور حکم اعدام برای فرهاد باران‌زهی و عمران آغال تنها بخشی از سیاست‌های گسترده دیکتاتوری حاکم برای سرکوب جامعه بلوچ و کنترل اعتراضات مردمی است. این دو جوان اکنون در آستانه اعدام قرار دارند، بی‌آن‌که محاکمه‌ای عادلانه یا فرصت دفاع از خود داشته باشند. در چنین شرایطی، وظیفه جامعه بین‌المللی، رسانه‌ها، و نهادهای مدافع حقوق بشر است که صدای این زندانیان باشند و برای توقف فوری روند اعدام‌های سیاسی در ایران، فشارهای حقوقی و سیاسی لازم را افزایش دهند.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر