۴ مرداد, ۱۴۰۴دسته‌بندی گزارش ویژه
قطع آب در محیطی بسته و پرجمعیت مانند زندان قزلحصار، پیامدهای فوری و خطرناکی دارد. زندانیان گزارش داده‌اند که در بسیاری از بندها، بوی تعفن ناشی از استفاده‌نشدن سرویس‌های بهداشتی، فضای زندان را غیرقابل تحمل کرده است
کانون حقوق بشر ایران، شنبه ۴ مردادماه ۱۴۰۴ – بنا به گزارش‌های رسیده از زندان قزلحصار کرج، طی سه روز گذشته، آب در این زندان به‌طور کامل قطع شده و همین موضوع به یک بحران بزرگ انسانی و بهداشتی تبدیل شده است. این اقدام که از سوی زندانیان به‌عنوان «شکنجه خاموش» توصیف می‌شود، شرایطی غیرقابل تحمل برای صدها زندانی به‌ویژه در بندهای شلوغ ایجاد کرده است.
تعفن، آلودگی و تهدید جدی سلامت عمومی
قطع آب در محیطی بسته و پرجمعیت مانند زندان قزلحصار، پیامدهای فوری و خطرناکی دارد. زندانیان گزارش داده‌اند که در بسیاری از بندها، بوی تعفن ناشی از استفاده‌نشدن سرویس‌های بهداشتی، فضای زندان را غیرقابل تحمل کرده است. تجمع زباله‌های انسانی، شست‌وشوی ناکافی و گرمای شدید تابستان، شرایط را به‌گونه‌ای بحرانی کرده که زندانیان در معرض انواع بیماری‌های عفونی، پوستی و گوارشی قرار گرفته‌اند.
این مسئله تنها یک بحران موقت نیست، بلکه به گفته منابع مطلع، در طول سال‌های گذشته بارها قطع آب به‌عنوان یک ابزار فشار و شکنجه جمعی علیه زندانیان استفاده شده است. این اقدام، علاوه بر نقض آشکار کرامت انسانی، سلامت زندانیان را نیز تهدید کرده و می‌تواند به سرعت به یک فاجعه انسانی در داخل زندان تبدیل شود.
زندان قزلحصار از پیش هم با مشکلات ساختاری گسترده‌ای دست‌وپنجه نرم می‌کرد؛ ازدحام جمعیت، کمبود امکانات بهداشتی، سوءمدیریت و فساد ساختاری از جمله مواردی هستند که همواره مورد انتقاد نهادهای حقوق بشری قرار داشته‌اند. حالا با قطع آب، این مشکلات ابعاد تازه‌ای یافته است.
زندانیان فقیر که توانایی مالی برای خرید آب معدنی ندارند، در وضعیتی اسفناک گرفتار شده‌اند. گزارش‌ها حاکی است برخی از زندانیان حتی قادر به شست‌وشوی حداقلی خود نیستند و ناچارند ساعت‌ها در شرایطی غیرانسانی دوام بیاورند. این در حالی است که زندانیان متمکن، با خرید حجم بیشتری از بطری‌های آب معدنی، تا حدی از این فشار رها می‌شوند و این تبعیض طبقاتی حتی در درون زندان هم آشکارا مشاهده می‌شود.
زندان لاکان رشت؛ جایی که انسانیت در سکوت خفه می‌شود؛ هواخوری ممنوع، محرومیت از ورزش
هشدار ۳۰۰ کارشناس و حقوقدان بین‌المللی: خطر تکرار قتل عام ۱۳۶۷ در ایران
بحران مکرر؛ بی‌توجهی عامدانه
این نخستین‌بار نیست که چنین بحرانی در زندان قزلحصار رخ می‌دهد. در تیرماه ۱۴۰۴ نیز گزارش‌هایی از قطع کامل آب در بند ۲ این زندان منتشر شد که چندین روز ادامه داشت و به یک بحران بهداشتی منجر شد. با این حال، هیچ‌یک از مقامات زندان یا سازمان زندان‌ها حاضر به پاسخگویی و رفع ریشه‌ای این مشکل نشدند.
به گفته منابع داخلی، این بی‌توجهی عامدانه بخشی از سیاست فشار روانی و جسمی بر زندانیان است تا آن‌ها در سکوت و استیصال مطلق قرار بگیرند. در عمل، قطع آب به ابزاری برای شکنجه جمعی و تحقیر زندانیان تبدیل شده است.
اقدام به قطع آب در زندان، نقض آشکار قوانین حقوق بشری زیر می‌باشد:
ماده ۳ اعلامیه جهانی حقوق بشر (حق برخورداری از امنیت و زندگی انسانی)،
ماده ۵ (ممنوعیت رفتار غیرانسانی و تحقیرآمیز) و
ماده ۲۵ میثاق حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی (حق دسترسی به آب سالم و بهداشت) است. سازمان زندان‌ها و دستگاه قضایی ایران، موظف‌اند حداقل نیازهای اساسی زندانیان از جمله دسترسی مداوم به آب آشامیدنی سالم، سرویس‌های بهداشتی تمیز و امکانات بهداشتی پایه را تأمین کنند، اما عملاً این حقوق نادیده گرفته می‌شود.
زندان قزلحصار یکی از بزرگ‌ترین و پرجمعیت‌ترین زندان‌های ایران است که همواره نامش در کنار گزارش‌های نقض حقوق بشر دیده می‌شود. این زندان، علاوه بر مشکلات بهداشتی و کمبود امکانات، شاهد شکنجه روانی و جسمی زندانیان، تبعیض، فساد مالی گسترده و محرومیت زندانیان سیاسی از ابتدایی‌ترین حقوق قانونی‌شان بوده است.
اکنون با قطع چندروزه آب و نبود راهکار فوری برای رفع این بحران، بار دیگر ابعاد فاجعه‌بار مدیریت زندان‌های ایران برملا شده است. قطع آب در تابستان داغ کرج، زمانی که دمای هوا به‌شدت بالاست، می‌تواند منجر به گرمازدگی، بیماری‌های عفونی و حتی مرگ زندانیان شود.
سکوت در برابر این جنایت‌ها، راه را برای تداوم چنین رفتارهایی هموار می‌کند. ضروری است رسانه‌ها، نهادهای مدنی و سازمان‌های بین‌المللی حقوق بشر، با فشار بر مقامات دیکتاتوری حاکم، مانع از تبدیل زندان‌های ایران به گورهای زنده برای زندانیان شوند.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر