مریم اکبری منفرد،حتی برای حرکت و انجام کارهای ساده نیاز به کمک دارد، اما مسئولان زندان می‌گویند باید از قاضی اجازه بگیرد. دو هفته است نامه او ارسال شده اما هیچ پاسخی نداده‌اند
کانون حقوق بشر ایران، جمعه ۱۸مهرماه ۱۴۰۴ – در حالی‌که شامگاه ۱۷ مهر ۱۴۰۴ ده‌ها زن زندانی سیاسی از زندان قرچک ورامین به زندان اوین منتقل شدند، مریم اکبری منفرد، از قدیمی‌ترین زندانیان سیاسی زن در ایران، با وجود وخامت حال جسمی، در قرچک باقی مانده است. منابع مطلع گزارش می‌دهند که وضعیت سلامت او بحرانی است و به‌رغم تأکید پزشکی قانونی بر ضرورت درمان روزانه، همچنان از دریافت خدمات پزشکی محروم مانده است. این تصمیم مقامات زندان برای عدم انتقال وی، موجی از نگرانی در میان فعالان حقوق بشر و خانواده‌اش برانگیخته است.
منابع مطلع از داخل زندان قرچک اعلام کرده‌اند که اکبری منفرد در ماه‌های اخیر با دردهای شدید کمر و زانو، بی‌حسی در پا و اختلال حرکتی دست‌وپنجه نرم می‌کند. با وجود تأکید پزشکان متخصص و پزشکی قانونی بر لزوم انجام فیزیوتراپی و درمان روزانه، مسئولان زندان تاکنون از اعزام او به مراکز درمانی خودداری کرده‌اند.
به گفته نزدیکان خانواده، پزشکی قانونی به‌طور رسمی اعلام کرده است که وضعیت مریم اکبری منفرد نیازمند فیزیوتراپی و مراقبت پزشکی روزانه است تا از گسترش آسیب‌های عصبی جلوگیری شود. با این حال، مقامات زندان قرچک با استناد به «کمبود امکانات» از اجرای این توصیه‌ها سر باز زده‌اند.
یکی از منابع نزدیک به خانواده گفته است: «مریم حتی برای حرکت و انجام کارهای ساده نیاز به کمک دارد، اما مسئولان زندان می‌گویند باید از قاضی اجازه بگیرد. دو هفته است نامه او ارسال شده اما هیچ پاسخی نداده‌اند.»
پزشکان هشدار داده‌اند که ادامه این وضعیت ممکن است به آسیب عصبی دائمی و بی‌اختیاری ادرار منجر شود. با وجود این هشدارها، درخواست‌های مکرر خانواده برای انتقال او به بیمارستان خارج از زندان بی‌پاسخ مانده است.
سابقه بیماری و هشدارهای پزشکی قانونی
پیش‌تر نیز پزشکی قانونی در گزارش‌های جداگانه بر ضرورت جراحی کمر و زانو برای این زندانی سیاسی تأکید کرده بود. اما در نبود پیگیری مؤثر و امکانات درمانی مناسب در زندان قرچک، وضعیت جسمی او در ماه‌های اخیر وخیم‌تر شده است. منابع آگاه می‌گویند مریم اکبری منفرد در بسیاری از شب‌ها به دلیل شدت درد قادر به خوابیدن نیست و بدون داروهای مسکن قوی نمی‌تواند حرکت کند.
زنان زندانی سیاسی در زندان اوین؛ در نمازخانه و بدون پتو، گرمایش و امکانات اولیه
شعار زندانیان سیاسی در زندان قزلحصار در روز جهانی لغو اعدام
مریم اکبری منفرد در دی‌ماه ۱۳۸۸ بازداشت و از سوی دادگاه انقلاب تهران به ۱۵ سال حبس محکوم شد. او از همان زمان تا امروز، حتی یک روز مرخصی درمانی یا خانوادگی نداشته است. سازمان‌های بین‌المللی حقوق بشر از جمله عفو بین‌الملل و دیدبان حقوق بشر بارها خواستار آزادی فوری و بدون قید و شرط او شده‌اند و محرومیت وی از درمان را مصداق «شکنجه سفید» دانسته‌اند.
شرایط سخت در زندان قرچک
زندان قرچک ورامین به عنوان یکی از بدنام‌ترین زندان‌های زنان در ایران شناخته می‌شود. گزارش‌های متعدد از این زندان حاکی از کمبود امکانات بهداشتی، ازدحام شدید، نبود تهویه مناسب و بی‌توجهی پزشکی است. نگهداری زندانیان سیاسی در کنار متهمان جرائم سنگین، یکی از مواردی است که همواره مورد انتقاد فعالان حقوق بشر بوده است.
در حالی‌که دیگر زنان سیاسی از قرچک به اوین منتقل شده‌اند، باقی‌ماندن مریم اکبری منفرد در این زندان و تداوم محرومیت درمانی او، نگرانی‌ها درباره سلامت و جان وی را افزایش داده است.
وضعیت کنونی مریم اکبری منفرد نمونه‌ای روشن از نقض چندگانه حقوق بشر است:
ماده ۷ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی: منع شکنجه و رفتار غیرانسانی؛ محرومیت از درمان پزشکی مصداق شکنجه محسوب می‌شود.
ماده ۱۰ همان میثاق: لزوم رفتار انسانی با زندانیان؛ شرایط زندان قرچک به‌طور کامل مغایر این اصل است.
قواعد نلسون ماندلا (سازمان ملل): الزام دولت‌ها به تأمین مراقبت‌های پزشکی برابر برای زندانیان؛ بی‌توجهی به درمان مریم اکبری منفرد نقض صریح این قواعد است.
انتقال به زندان قرچک و فشارهای جدید
مریم اکبری منفرد پس از پایان ۱۵ سال حبس خود در زندان اوین و تبعید در زندان سمنان، در تاریخ اول آبان ۱۴۰۳ به زندان قرچک ورامین منتقل شد تا حکم دو سال زندان جدید را بگذراند. این پرونده جدید با اتهامات «نشر اکاذیب» و «تبلیغ علیه نظام» علیه او تشکیل شد.
شرایط نگهداری او در زندان قرچک نیز به شدت محدودکننده است. وکلای او برای ملاقات با وی باید مجوز رسمی از قاضی دریافت کنند؛ اقدامی که تبعیض آشکار علیه زندانیان سیاسی محسوب می‌شود، چرا که زندانیان غیرسیاسی با چنین محدودیتی روبه‌رو نیستند.
زندان قرچک ورامین که بارها در گزارش‌های حقوق بشری به‌عنوان یکی از بدنام‌ترین زندان‌های زنان ایران معرفی شده، با شرایط بهداشتی فاجعه‌بار، تراکم جمعیت بالا و نبود امکانات درمانی شناخته می‌شود. اکنون، نگهداری مریم اکبری منفرد در چنین شرایطی، عملاً به معنای شکنجه مضاعف و تهدید جدی علیه سلامت اوست.
خانواده قربانی؛ میراث سرکوب دهه ۶۰
زندگی شخصی او نیز با رنج و سرکوب گره خورده است. دو برادر او در سال‌های ۱۳۶۰ و ۱۳۶۳ و برادر کوچک‌تر و خواهرش در تابستان ۱۳۶۷ اعدام شدند. این پیشینه، مریم اکبری منفرد را به یکی از نمادهای ایستادگی و مقاومت در برابر سرکوب در ایران تبدیل کرده است.
پس از زینب جلالیان، مریم اکبری منفرد قدیمی‌ترین زن زندانی سیاسی در ایران به شمار می‌رود. تداوم محرومیت پزشکی او نه تنها نقض آشکار حقوق بشر است بلکه بار دیگر نشان می‌دهد که حکومت از ابزار «سلامت و درمان» به‌عنوان شیوه‌ای برای فشار بر زندانیان سیاسی استفاده می‌کند.
پرونده مریم اکبری منفرد تصویری روشن از وضعیت زندانیان سیاسی زن در ایران ارائه می‌دهد؛ زنانی که سال‌ها از ابتدایی‌ترین حقوق انسانی، شامل حق درمان و دسترسی به پزشک محروم می‌مانند. محرومیت پزشکی او نه تنها سلامت جسمی بلکه جانش را تهدید می‌کند و بار دیگر ضرورت توجه فوری نهادهای حقوق بشری به وضعیت زندانیان سیاسی در ایران را برجسته می‌سازد.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر