۶ مهر, ۱۴۰۴دسته‌بندی حقوق بشر
از چند روز پیش ابوالحسن منتظر دچار حملات مداوم تب و لرز می‌شود. پس از انتقال به بهداری مرکزی زندان، آزمایش اورژانسی نشان می‌دهد که پلاکت خون او به عدد خطرناک ۳۸ هزار رسیده است؛ رقمی به‌مراتب پایین‌تر از حد نرمال
کانون حقوق بشر ایران، یک‌شنبه ۶ مهرماه ۱۴۰۴ – ابوالحسن منتظر، زندانی سیاسی محبوس در زندان قزلحصار، این روزها در شرایطی وخیم و بحرانی به سر می‌برد؛ شرایطی که نتیجه مستقیم بی‌توجهی عامدانه مقامات زندان و نهادهای امنیتی به نیازهای پزشکی اوست. آنچه بر سر او گذشته، تنها یک پرونده شخصی نیست بلکه نمونه‌ای آشکار از «شکنجه با ابزار محرومیت درمانی» است که سال‌هاست بر زندانیان سیاسی اعمال می‌شود.
اما در آنجا، به‌جای بستری فوری، به دلیل نبود تخت، او را ۲۴ ساعت تمام با دست‌بند روی صندلی بیمارستان می‌نشانند. در این مدت نه پزشکی او را ویزیت می‌کند و نه حتی غذای بیمارستانی در اختیارش قرار می‌گیرد؛ رفتاری که از همان آغاز نشان داد جان او در اولویت نیست.
انتظار طاقت‌فرسا برای دریافت پلاکت
پس از ۲۴ ساعت، او بالاخره بستری می‌شود. آزمایش‌ها نشان می‌دهد که پلاکت خون باز هم کاهش یافته و پزشک دستور تزریق ۱۰ واحد پلاکت را صادر می‌کند. اما بیمارستان به بهانه کمبود ذخیره خون، سه روز تمام تزریق را به تعویق می‌اندازد. در این مدت، وضعیت جسمی او وخیم‌تر می‌شود:
خونریزی شدید از بینی که شش ساعت مداوم ادامه داشته و راه تنفسش را بسته است.
خونریزی زیرجلدی در دست‌ها و دفع خون از مقعد با منشأ نامعلوم.
از دست دادن هوشیاری و بروز توهم‌های شدید.
پس از پنج روز، تنها ۵ واحد پلاکت به او تزریق می‌شود که میزان پلاکت را به ۱۰۴ هزار رسانده است؛ رقمی که همچنان کمتر از حد نرمال یعنی ۱۶۸ هزار است.
پزشک معالج دستور تزریق دو آمپول ضروری برای تقویت پلاکت را صادر می‌کند، اما مسئولان زندان از تهیه آنها سر باز می‌زنند. در مقابل، زندان مدعی می‌شود که بیمارستان باید دارو را تأمین کند و بیمارستان نیز از انجام این کار خودداری می‌کند. در نتیجه، درمان ابوالحسن منتظر نیمه‌کاره رها می‌شود.
تخلفات و بی‌توجهی‌های آشکار
پرونده این زندانی سیاسی مملو از موارد نقض حقوق انسانی است:
در ۲۴ ساعت نخست، او بدون هیچ رسیدگی و حتی غذا روی صندلی بیمارستان با دست‌بند نگه داشته شد.
با وجود توافق اولیه مبنی بر عدم استفاده از پابند، در دو روز نخست بستری، پابند بر پای او بسته شد.
پزشک معالج برای او آزمایش‌های تخصصی خارج از بیمارستان تجویز کرد، اما مسئولان زندان مانع شدند؛ حتی زمانی که خود ابوالحسن منتظر هزینه ۲/۵ میلیون تومانی آن را تقبل کرده بود.
این اقدامات نشان می‌دهد که نهادهای امنیتی عملاً با سلامت زندانی بازی می‌کنند و جان او را در معرض خطر مستقیم قرار داده‌اند.
محمدعلی اکبری منفرد؛ قربانی بی‌توجهی عامدانه در زندان فشافویه
اعلام اعتصاب زندانیان مالی در تیپ ۵ زندان فشافویه همزمان با روز جهانی بهداشت روان
نیازهای فوری و بی‌پاسخ
بر اساس توصیه پزشکان، موارد زیر برای نجات جان ابوالحسن منتظر ضروری است:
انجام آزمایش‌های تخصصی خارج از زندان (با هزینه حدود ۲/۵ میلیون تومان).
خریداری آمپول‌های حیاتی برای تقویت پلاکت (حدود ۱۵ میلیون تومان).
اعزام مجدد برای بررسی بیرون‌زدگی محتویات شکم در ناحیه قفسه سینه.
ویزیت توسط پزشک متخصص خون برای بررسی نتایج و تأیید روند درمان.
اما تا این لحظه هیچ‌یک از این اقدامات صورت نگرفته است و او با وضعیتی نیمه‌درمانی دوباره به زندان بازگردانده شده است.
پرونده ابوالحسن منتظر بار دیگر نشان می‌دهد که محرومیت از درمان، به یک سیاست نهادینه‌شده در قبال زندانیان سیاسی تبدیل شده است. این رفتار آشکارا نقض حق حیات، منع شکنجه و حق دسترسی به خدمات درمانی است؛ اصولی که در قوانین داخلی حکومت نیز تصریح شده‌اند اما عملاً نادیده گرفته می‌شوند.
محرومیت عامدانه ابوالحسن منتظر از درمان پزشکی مصداق روشن نقض قوانین بین‌المللی و حتی قوانین داخلی حکومت است. موارد زیر در این پرونده به‌وضوح نقض شده‌اند:
ماده ۳ اعلامیه جهانی حقوق بشر: حق زندگی، آزادی و امنیت فردی. عدم رسیدگی درمانی مستقیم‌ترین تهدید برای جان اوست.
ماده ۵ اعلامیه جهانی حقوق بشر: منع شکنجه و رفتار بی‌رحمانه. نگاه‌داشتن یک بیمار در وضعیت وخیم با دست‌بند و پابند و محرومیت از دارو نمونه آشکار شکنجه است.
ماده ۲۵ اعلامیه جهانی حقوق بشر: حق برخورداری از سطح کافی سلامت و مراقبت‌های پزشکی. عدم اعزام به آزمایشگاه‌های تخصصی و محرومیت از داروهای حیاتی، نقض فاحش این اصل است.
این تخلفات نه تنها وضعیت جسمی ابوالحسن منتظر را وخیم‌تر کرده، بلکه نشان‌دهنده استفاده سیستماتیک از محرومیت درمانی به‌عنوان ابزار شکنجه و سرکوب است.
امروز جان ابوالحسن منتظر در گرو بی‌توجهی عامدانه‌ای است که بیش از آنکه ناشی از کمبود امکانات باشد، بخشی از یک استراتژی سرکوب خاموش است. استفاده از بیماری به‌عنوان ابزار فشار و شکنجه، زندانیان سیاسی را در شرایطی قرار داده که هر لحظه ممکن است خبر مرگ یکی از آنها منتشر شود.
سابقه بازداشت و محکومیت به اعدام
سید ابوالحسن منتظر، متولد ۱۳۳۸ در تهران، متأهل و دارای دو فرزند است. او از زندانیان سیاسی دوران پهلوی بوده و در سال ۱۳۵۶ برای مدت شش ماه در زندان وکیل‌آباد مشهد به سر برده است. او همچنین در دوران سربازی توسط رکن ۲ ارتش بازداشت و ۴۵ روز در بازداشتگاه نگهداری شده بود.
پس از انتقال از زندان اوین به قزلحصار، وضعیت ابوالحسن منتظر وخیم‌تر شد. دندان‌پاچه‌های شکننده‌ی بدنش در تماس با ضربات مأموران باز شد و در تصمیم مسئولان زندان برای اعزام به مراکز درمانی، تأخیرهای مکرر و بی‌اعتنایی آشکار مشاهده می‌شود.
طبق اظهارات رئیس پزشکی زندان، ابزار لازم برای اعزام او فراهم شده بود، اما اداره زندان علیرغم وعده‌های شفاهی، هیچ همکاری عملی انجام نداد؛ رفتارهایی که هر لحظه می‌تواند به تهدید جانی منجر شود.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر