۲۹ شهریور, ۱۴۰۴دسته‌بندی حقوق بشر
فاطمه ضیایی به چند بیماری جدی از جمله ام‌اس (MS)، عفونت پیشرفته ریه شبیه به سل، بیماری مزمن مثانه و مشکلات کبدی مبتلاست
کانون حقوق بشر ایران، شنبه ۲۹ شهریورماه ۱۴۰۴ – بنا به گزارش‌های موثق وضعیت جسمی فاطمه ضیایی آزاد(حوریه) بحرانی گزارش شده است. وی بیش از ۴۰ روز در بازداشتگاه نوپو بدون کوچکترین رسیدگی پزشکی در بازداشت بود. هم اکنون نیز که وی به زندان قرچک منتقل شده است کماکان رسیدگی‌های پزشکی به وی انجام نمی‌شود. و وضعیت این زندانی سیاسی بحرانی و خطرناک گزارش شده است.
او که سال‌ها به دلیل فعالیت‌های سیاسی بارها بازداشت و زندانی شده، این بار نیز با وجود ابتلا به بیماری‌های جدی و مزمن، بدون رسیدگی پزشکی در زندان قرچک ورامین نگهداری می‌شود.
به گفته منابع مطلع، شرایط جسمانی فاطمه ضیایی به‌حدی وخیم است که هرگونه بی‌توجهی بیشتر می‌تواند به مرگ زودرس او منجر شود. خبر بازداشت دوباره او، در حالی که پزشکان پیش‌تر نسبت به خطرات ادامه حبس هشدار داده بودند، نه تنها نگرانی‌های داخلی و بین‌المللی را افزایش داده بلکه بار دیگر پرسش‌های جدی درباره سیاست حکومت ایران در قبال زندانیان بیمار ایجاد کرده است.
براساس اطلاعات منتشرشده، روز پنجشنبه ۱۶ مردادماه ۱۴۰۴ مأموران وزارت اطلاعات نیمه‌شب به منزل شخصی فاطمه ضیایی در تهران یورش بردند و او را بدون ارائه حکم قضایی بازداشت کردند. خانواده او تأکید کرده‌اند که مأموران هیچ توضیحی درباره دلایل بازداشت ارائه نکرده و وسایل شخصی او را نیز ضبط کرده‌اند.
یک منبع نزدیک به خانواده می‌گوید: «این بازداشت شبانه و بدون حکم قضایی، بار دیگر نشان داد که حکومت حتی به قوانین داخلی خود پایبند نیست. فاطمه در شرایطی بازداشت شد که هنوز در حال گذراندن روند درمان بیماری‌های مزمن خود بود.»
اعدام یک زندانی در زندان برازجان
فعال شدن «مکانیزم ماشه»، حفظ حکومت به قیمت فقیرتر شدن مردم
فاطمه ضیایی (حوریه) متولد ۱۳۳۶، دانش‌آموخته علوم سیاسی و ساکن تهران است. او مادر دو فرزند و همسری است که بخش بزرگی از زندگی خود را در سایه بازداشت‌ها و محرومیت‌ها سپری کرده است. طی دهه‌های گذشته، او چندین بار به دلیل فعالیت‌های سیاسی و مدنی بازداشت و محاکمه شده است.
آخرین بار، در شهریور ۱۴۰۲، به دلیل وخامت جسمانی و ابتلا به بیماری‌های متعدد، با مرخصی استعلاجی موقت آزاد شد. این آزادی فرصتی برای او فراهم کرده بود تا درمان‌های ضروری‌اش را پیگیری کند، اما بازداشت دوباره عملاً این مسیر را متوقف کرد. وی بار دیگر در ۲۹ دی‌ماه ۱۴۰۳ از زندان اوین آزاد شده بود. وی کمتر از ۷ پس از آزادی مجددا بازدشت شده است.
بیماری‌های مزمن و تهدید مستقیم علیه جان
یکی از مهم‌ترین ابعاد پرونده فاطمه ضیایی وضعیت وخیم جسمانی اوست. او به چند بیماری جدی از جمله ام‌اس (MS)، عفونت پیشرفته ریه شبیه به سل، بیماری مزمن مثانه و مشکلات کبدی مبتلاست.
پزشکان بارها هشدار داده‌اند که ادامه حبس می‌تواند باعث وخامت غیرقابل جبران شرایط جسمی او شود. به گفته منابع پزشکی، عفونت ریه به مرحله‌ای رسیده که بدون مراقبت ویژه در بیمارستان، جان او در معرض تهدید جدی است.
به‌علاوه، بیماری ام‌اس باعث مشکلات حرکتی شدید در او شده است. او دیگر توان راه رفتن بدون کمک را ندارد و حتی انجام ساده‌ترین امور روزمره برایش دشوار است. کارشناسان پزشکی تأکید کرده‌اند که وقفه در درمان ام‌اس، به‌ویژه در مراحل پیشرفته، می‌تواند باعث ناتوانی دائمی شود.
پس از ۴۰ روز بازداشت، فاطمه ضیایی به زندان قرچک ورامین منتقل شد؛ زندانی که به دلیل شرایط بسیار نامناسب بهداشتی و ازدحام جمعیت، بارها مورد انتقاد فعالان حقوق بشری قرار گرفته است. منابع نزدیک به خانواده‌اش می‌گویند که او بدون دریافت دارو، عینک و حتی لباس‌های ضروری در این زندان نگهداری می‌شود.
یکی از نزدیکان او توضیح داده است: «زندانی با این همه بیماری نیاز به مراقبت‌های ویژه دارد. اما در قرچک، نه امکانات پزشکی وجود دارد و نه حتی دسترسی منظم به دارو. این رفتار در حقیقت حکم مرگ تدریجی اوست.»
۴۰ روز بازداشت در نوپو؛ بی‌توجهی مطلق پزشکی
گزارش‌ها حاکی است که پس از بازداشت اولیه، او به مدت ۴۰ روز در بازداشتگاه پلیس نوپو نگهداری شد. در این مدت، با وجود بیماری‌های جدی، هیچ‌گونه دسترسی به پزشک یا دارو نداشت. به گفته منابع مطلع، این بی‌توجهی عامدانه به وضعیت پزشکی، شکنجه سفید و ابزاری برای فشار روانی بر او بوده است.
پرونده فاطمه ضیایی نمونه‌ای گویاست از نقض تعهدات بین‌المللی ایران در قبال حقوق بشر. چند ماده کلیدی در این زمینه قابل اشاره است:
ماده ۶ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی: حق حیات؛ محروم کردن او از درمان حیاتی، جان وی را مستقیماً تهدید می‌کند.
ماده ۷ همان میثاق: ممنوعیت شکنجه و رفتار غیرانسانی؛ نگهداری بیمار در شرایط غیر بهداشتی و بدون دارو، مصداق شکنجه است.
ماده ۱۰ میثاق: الزام به رفتار انسانی با زندانیان؛ شرایط قرچک و عدم رسیدگی پزشکی خلاف این اصل است.
قواعد نلسون ماندلا: دسترسی زندانیان به درمان پزشکی برابر با جامعه بیرون؛ در مورد ضیایی به‌طور کامل نقض شده است.
سرنوشت فاطمه ضیایی نه تنها یک پرونده فردی بلکه نمادی از شیوه برخورد حاکمیت ایران با زندانیان سیاسی بیمار است. اصرار بر نگه‌داشتن او در شرایطی که هر لحظه امکان مرگ وجود دارد، نشان‌دهنده استفاده از «مرگ خاموش» به‌عنوان ابزاری برای حذف مخالفان است.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر