--> اعتراض زندانیان سیاسی زندان اوین به مرگ سمیه رشیدی؛ اوین و قرچک به صحنه مقاومت بدل شدند ~ کانون حقوق بشر ایران

کانون حقوق بشر ایران، بازتاب خبرها و صدای کلیه زندانیان با هر عقیده و مرام و مسلک از ترک و لر و بلوچ و عرب و کرد و فارس

اعتراض زندانیان سیاسی زندان اوین به مرگ سمیه رشیدی؛ اوین و قرچک به صحنه مقاومت بدل شدند

۳ مهر, ۱۴۰۴دسته‌بندی گزارش ویژه

https://youtu.be/xYJCLeta3wY

مرگ سمیه رشیدی تنها یک حادثه فردی نبود، بلکه نماد سرکوب سیستماتیکی است که جان بسیاری از زندانیان را در معرض خطر قرار داده است

تجمع اعتراضی در اوین به یاد سمیه رشیدی

کانون حقوق بشر ایران، سه‌شنبه ۳ مهرماه ۱۴۰۴ – روز پنج‌شنبه سوم مهرماه ۱۴۰۴، زندانیان سیاسی محبوس در زندان اوین با برگزاری تجمع در بند ۷، به مرگ سمیه رشیدی، زندانی سیاسی ۴۲ ساله در زندان قرچک ورامین، اعتراض کردند. بر اساس گزارش‌های رسیده، این حرکت اعتراضی از ساعت ۱۸:۳۰ آغاز شد و زندانیان با حضور در هواخوری، شعارهایی علیه نظام و مسئولان قضایی سر دادند. آنان مرگ سمیه رشیدی را «جنایت» توصیف کرده و یاد او را گرامی داشتند.

زندانیان سیاسی سالن ۲ اوین با سردادن سرود «ای ایران» و شعارهایی همچون «قسم به خون یاران، ایستاده‌ایم تا پایان» و «سر برود جان برود، آزادی هرگز نرود»، فضای بند را به صحنه‌ای از مقاومت جمعی تبدیل کردند. به گفته منابع آگاه، زندانیان اعلام کرده‌اند که این حرکت اعتراضی را تا نیمه‌های شب ادامه داده و با ماندن در هواخوری به نشانه اعتراض، بی‌تفاوتی مقامات زندان در قبال جان زندانیان را به چالش کشیدند.

اعتراض‌ها تنها به اوین محدود نشد. در زندان قرچک ورامین، جایی که سمیه رشیدی محبوس بود، زنان زندانی سیاسی بلافاصله پس از انتشار خبر جان‌باختن او دست به حرکت اعتراضی زدند. آنان با سر دادن شعارهای ضدحکومتی همچون «مرگ بر خامنه‌ای»، «لعنت بر خمینی»، «مرگ بر دیکتاتور» و «سمیه بیدار، اونم شده سربدار» خشم خود را نسبت به این مرگ اعتراضی ابراز کردند.

گزارش‌ها نشان می‌دهد که زنان زندانی سیاسی علاوه بر شعارها، سرودهای اعتراضی درباره سمیه رشیدی و همچنین سرود انقلابی «زده شعله بر چمن» را خوانده و بند زنان را به صحنه‌ای پرشور از مقاومت و همبستگی تبدیل کردند.

فاجعه‌ای در راه؛ تلاش مسلحانه برای انتقال اجباری زندانیان سیاسی بند ۴ اوین به زندان تهران بزرگ

اهمیت اعتراض زندانیان سیاسی

این اعتراض‌ها بار دیگر نشان داد که زندان‌ها، علیرغم فشارها و محدودیت‌های گسترده، همچنان کانونی برای مقاومت و مطالبه عدالت هستند. زندانیان سیاسی با به خطر انداختن امنیت و جان خود، صدای خاموش‌شدگان را زنده نگه می‌دارند. مرگ سمیه رشیدی تنها یک حادثه فردی نبود، بلکه نماد سرکوب سیستماتیکی است که جان بسیاری از زندانیان را در معرض خطر قرار داده است.

اعتراض‌های جمعی در زندان‌ها بیانگر این واقعیت است که زندانیان سیاسی حتی در شرایط محدودیت شدید نیز تسلیم نمی‌شوند. آنان با شعارها و سرودهای خود، پیامی روشن به جامعه می‌فرستند: بی‌عدالتی و خشونت دولتی را نمی‌توان پشت دیوارهای بلند زندان پنهان کرد.

هشدار عفو بین الملل درباره خطر اعدام پیمان فرح‌آور و ده‌ها زندانی سیاسی دیگر در ایران

اعتراض زنان زندانی سیاسی قرچک به مرگ سمیه رشیدی؛ «سمیه بیدار، اونم شده سربدار» + کلیپ

صدای خاموش‌شدگان زنده است

اعتراض‌های اخیر در اوین و قرچک نشان داد که یاد سمیه رشیدی و دیگر قربانیان سرکوب، به‌رغم تلاش حکومت برای خاموش‌کردن آنان، زنده می‌ماند. زندانیان سیاسی با حرکت‌های اعتراضی خود ثابت کردند که هیچ دیواری نمی‌تواند فریاد آزادی و عدالت را خاموش کند.

مرگ سمیه رشیدی، بار دیگر ضرورت نظارت بین‌المللی بر وضعیت زندان‌ها در ایران و رسیدگی فوری به موارد نقض حقوق بشر را برجسته کرده است. این اعتراض‌ها نه‌تنها یاد او را زنده نگه داشت، بلکه به نمادی از مقاومت جمعی در برابر ظلم و بی‌عدالتی تبدیل شد.

مرگ در سایه «تمارض‌خوانی» زندانبانان

سمیه رشیدی که از بیماری صرع رنج می‌برد، بارها در زندان دچار تشنج شده بود. با این حال، مسئولان بهداری قرچک وضعیت او را «تمارض» دانسته و رسیدگی‌های پزشکی ضروری را از او دریغ کردند.

روز ۲۵ شهریور ۱۴۰۴، در پی چندین بار تشنج، او با تأخیر به بیمارستان منتقل شد. همان روز پزشکان بیمارستان مفتح ورامین سطح هوشیاری او را «۵» و شرایطش را «خطرناک و غیرقابل پیش‌بینی» توصیف کردند. رشیدی پس از ۱۰ روز کما، صبح پنجشنبه ۳ مهر ۱۴۰۴، در همان بیمارستان جان سپرد.

یکی از منابع مطلع می‌گوید

«سمیه بارها جلوی چشم هم‌بندی‌ها زمین خورد و تشنج کرد. پزشک زندان گفت تمارض می‌کنی. وقتی حالش بحرانی شد تازه، با تأخیر، او را به بیمارستان منتقل کردند. همان روز پزشکان گفتند سطح هوشیاری‌اش ۵ است و امیدی به بهبودش نیست.»

تشنج‌های مکرر و انتقال دیرهنگام

روز ۲۵ شهریور ۱۴۰۴، شدت حملات صرع او افزایش یافت و چندین بار دچار تشنج شد. هم‌بندی‌هایش تلاش کردند وضعیت او را کنترل کنند، اما وخامت حالش چنان بود که مسئولان ناگزیر او را به بیمارستان منتقل کردند؛ انتقالی که با ساعت‌ها تأخیر انجام شد. خانواده رشیدی پس از اطلاع، به بیمارستان مراجعه کردند، اما در تمام مدت با محدودیت شدید در دسترسی به روند درمان و ملاقات روبه‌رو بودند.

بازداشت به دلیل شعارنویسی

سمیه رشیدی متولد ۱۳۶۲ و ساکن تهران بود. او در تاریخ ۴ اردیبهشت ۱۴۰۴ به دلیل شعارنویسی در محله جوادیه بازداشت و پس از بازجویی در آگاهی ۱۵ خرداد، به بند زنان زندان اوین منتقل شد. پس از حمله موشکی اسرائیل به زندان اوین و انتقال گروهی زندانیان، رشیدی نیز به زندان قرچک ورامین تبعید شد.

اتهام رسمی او «تبلیغ علیه نظام» اعلام شد؛ برچسبی تکراری که در سال‌های اخیر برای سرکوب کوچک‌ترین اشکال اعتراض به‌کار گرفته می‌شود.

کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک


اشتراک:

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

نوشته‌های پر بیننده

بایگانی وبلاگ

بازدید وبلاگ