۵ مهر, ۱۴۰۴دسته‌بندی گزارش ویژه
گزارش تازه مای ساتو، در کنار شهادت فعالان حقوق بشر، تصویری چندلایه از نقض حقوق بشر در ایران ترسیم می‌کند. از تهدید فراملی و آزار خانواده‌ها گرفته تا بحران‌های زیست‌محیطی، زن‌کشی و زجرکش‌کردن زندانیان، همه نشان می‌دهند که حکومت ایران سرکوب را نه‌تنها برای حفظ نظم داخلی، بلکه به‌عنوان اصلی‌ترین سازوکار بقای خود انتخاب کرده است
کانون حقوق بشر ایران، شنبه ۵ مهرماه ۱۴۰۴ – خانم مای ساتو، گزارشگر ویژه سازمان ملل در امور حقوق بشر در ایران، در تازه‌ترین گزارش خود تصویری هولناک از نقض سیستماتیک حقوق بشر در جمهوری اسلامی ارائه داده است. او تأکید می‌کند که حکومت ایران نه‌تنها فعالان، خبرنگاران و مخالفان داخلی را سرکوب می‌کند، بلکه دامنه این فشارها را به خارج از مرزهای کشور نیز کشانده است؛ جایی که منتقدان مقیم خارج از طریق آزار خانواده‌هایشان در داخل ایران هدف تهدید و گروگان‌گیری روانی قرار می‌گیرند. گزارش ساتو قرار است روز پنجشنبه ۳۰ اکتبر در کمیته سوم مجمع عمومی سازمان ملل در نیویورک به‌طور رسمی ارائه شود و بی‌شک یکی از مهم‌ترین اسناد افشاگرانه درباره سرکوب در ایران خواهد بود.
مای ساتو در گزارش خود تصریح می‌کند که حکومت ایران برای خاموش‌کردن صدای مخالفان مقیم خارج، از شیوه‌ای ترکیبی از تهدید روانی و آزار خانواده‌ها استفاده می‌کند. این شیوه عملاً نوعی گروگان‌گیری خانوادگی است که نه‌تنها ناقض اصول بنیادین حقوق بشر است، بلکه مرزهای سرکوب را به سطحی فراملی گسترش می‌دهد. او می‌نویسد: «این سیاست به‌طور سیستماتیک برای ایجاد رعب و وحشت در میان جوامع مهاجر ایرانی و جلوگیری از فعالیت‌های آنان در عرصه بین‌المللی طراحی شده است.»
این بخش از گزارش، به‌ویژه در نیویورک، می‌تواند واکنش‌های جدی در میان دیپلمات‌ها و فعالان حقوق بشر برانگیزد، چرا که نقض آشکار اصل امنیت فردی و خانوادگی در خارج از مرزهای ملی است.
ساتو در بخش دیگری از گزارش خود، حکومت ایران را مسئول مرگ‌های مشکوک در بازداشتگاه‌ها و کشتار کولبران و سوخت‌بران معرفی می‌کند. او تأکید می‌کند که اقلیت‌های قومی و مذهبی، به‌ویژه در استان‌های مرزی و محروم، همچنان با تبعیض گسترده در آموزش، اشتغال و خدمات اجتماعی مواجه‌اند.
این گزارش تصریح دارد که پدیده کولبری و سوخت‌بری نه شغلی آزاد بلکه «راهی اجباری برای بقا» است که نتیجه مستقیم سیاست‌های اقتصادی و تبعیض ساختاری است. از نگاه مای ساتو، چنین شرایطی به‌وضوح مصداق نقض حقوق اقتصادی، اجتماعی و حتی حق حیات است.
بخش دیگری از گزارش مای ساتو به بحران‌های زیست‌محیطی در ایران پرداخته است. او هشدار داده که بحران آب در سیستان و بلوچستان به نقطه‌ای بحرانی رسیده و هزاران نفر را به مهاجرت اجباری واداشته است. سوءمدیریت، انتقال منابع آبی و خشک‌سالی گسترده نه‌تنها محیط زیست را تخریب کرده، بلکه امنیت معیشتی مردم را از میان برده است.
ساتو همچنین به قطع مکرر برق و آثار آن بر آموزش، بهداشت و اشتغال اشاره می‌کند. او می‌گوید: «این بحران‌ها که در ظاهر فنی به نظر می‌رسند، در حقیقت پیامد مستقیم فساد و ناکارآمدی حکومتی هستند و در نهایت به نقض حقوق اساسی شهروندان منجر می‌شوند.»
خشونت علیه زنان؛ نبود حمایت قانونی
گزارش مای ساتو بخش مهمی را به خشونت علیه زنان اختصاص داده است. او اعلام می‌کند که در سال گذشته دست‌کم ۱۰۸ زن در ایران قربانی زن‌کشی شده‌اند. نبود قانون جامع علیه خشونت خانگی و جرم‌انگاری نشدن تجاوز زناشویی، دو عامل اصلی این وضعیت معرفی شده‌اند.
خانم مای ساتو تأکید می‌کند که زنان ایرانی نه‌تنها از حمایت کافی قانونی برخوردار نیستند، بلکه ساختار حقوقی کشور اغلب خشونت‌های خانگی و جنسیتی را نادیده گرفته یا حتی توجیه می‌کند. این واقعیت، به گفته ساتو، نشانه‌ای آشکار از «بی‌توجهی عمدی حکومت به امنیت و کرامت زنان» است.
در بخش دیگری از گزارش مای ساتو، به وضعیت زندانیان سیاسی در ایران پرداخته شده است. سحر ثنایی، نماینده انجمن بین‌المللی برای برابری زنان، در شورای حقوق بشر سازمان ملل با اشاره به همین موضوع گفت: «محرومیت زندانیان از درمان پزشکی نه تصادفی است و نه ناشی از کمبود منابع؛ بلکه سیاستی عامدانه برای خاموش‌کردن تدریجی زندانیان است.»
مرگ‌های اخیر در زندان‌های فردیس، قرچک و وضعیت وخیم زندانیان در فشافویه، شیبان و قزلحصار شاهدی بر این ادعاست. این رویکرد عملاً به «زجرکش‌کردن تدریجی» مخالفان شباهت دارد و مرگ آنان را بخشی از ماشین سرکوب حکومت تبدیل می‌کند.
صدور حکم اعدام برای دو متهم در کرج به اتهام ارتباط با مجاهدین
بیگاری برده‌وار و سودهای کلان از نیروی کار ارزان زندانیان
پیامدهای بین‌المللی گزارش مای ساتو
انتشار گزارش خانم مای ساتو در آستانه نشست مجمع عمومی سازمان ملل می‌تواند پیامدهای سیاسی مهمی برای دیکتاتوتری حاکم به همراه داشته باشد. ساتو و دیگر فعالان حقوق بشری از شورای حقوق بشر و نهادهای مرتبط با شکنجه و سلامت خواسته‌اند تا تحقیقات گسترده‌تری درباره وضعیت ایران آغاز کنند.
این درخواست‌ها می‌تواند زمینه‌ساز تشکیل هیأت‌های حقیقت‌یاب جدید و حتی افزایش فشارهای سیاسی و حقوقی بر جمهوری اسلامی شود. به‌ویژه آنکه موضوعاتی چون آزار خانواده مخالفان در خارج، زن‌کشی و سیاست‌های عامدانه در زندان‌ها ابعاد جهانی یافته و افکار عمومی بین‌المللی را برانگیخته است.
شکست حکومت در مدیریت تصویر بین‌المللی
گزارش تازه مای ساتو، در کنار شهادت فعالان حقوق بشر، تصویری چندلایه از نقض حقوق بشر در ایران ترسیم می‌کند. از تهدید فراملی و آزار خانواده‌ها گرفته تا بحران‌های زیست‌محیطی، زن‌کشی و زجرکش‌کردن زندانیان، همه نشان می‌دهند که حکومت ایران سرکوب را نه‌تنها برای حفظ نظم داخلی، بلکه به‌عنوان اصلی‌ترین سازوکار بقای خود انتخاب کرده است.
اما همین انتخاب، حکومت را بیش از پیش در معرض قضاوت و فشار جامعه جهانی قرار داده است. به نظر می‌رسد با انتشار رسمی این گزارش در نیویورک، پرونده حقوق بشر در ایران بار دیگر به کانون توجه بین‌المللی بازمی‌گردد؛ توجهی که می‌تواند به گام‌های عملی‌تر برای پاسخگویی و فشار بیشتر بر دیکتاتوری حاکم منجر شود.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر