۱۷ شهریور, ۱۴۰۴دسته‌بندی اعدام
کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» امروز به نمادی از مقاومت درون زندان‌ها تبدیل شده است. پیام اصلی این حرکت روشن است: هیچ حکومتی حق ندارد جان انسان‌ها را ابزار قدرت و سرکوب کند
کانون حقوق بشر ایران، دوشنبه ۱۷ شهریورماه ۱۴۰۴ – هم‌زمان با هشتاد و پنجمین هفته کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام»، زندانیان زندان سبزوار در اعتراض به اجرای گسترده احکام اعدام و سیاست‌های سرکوبگرانه دستگاه قضایی، اعلام کرده‌اند از روز سه‌شنبه ۱۸ شهریور ۱۴۰۴ دست به اعتصاب غذا خواهند زد. این حرکت اعتراضی تا زمانی ادامه خواهد یافت که اجرای اعدام‌ها متوقف نشود و روند دادرسی‌های ناعادلانه علیه زندانیان سیاسی و عقیدتی پایان نگیرد.
به این ترتیب، زندان سبزوار به‌عنوان پنجاه‌ودومین زندان کشور به جمع مراکز بازداشت و زندان‌هایی پیوست که در چارچوب کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» فعالیت می‌کنند. این اقدام نشان‌دهنده گسترش این حرکت مدنی و مقاومت جمعی علیه یکی از خشن‌ترین ابزارهای سرکوب یعنی مجازات مرگ است.
اعتصاب غذا؛ ابزار مقاومت جمعی
زندانیان زندان سبزوار با اعلام اعتصاب غذا، اعتراض خود را به شکلی مسالمت‌آمیز اما پرقدرت به گوش جامعه و افکار عمومی می‌رسانند. آنان تأکید کرده‌اند که مخالفتشان با اعدام، تنها یک اعتراض فردی نیست، بلکه بخشی از مبارزه‌ای فراگیر علیه ساختار قضایی ناعادلانه و ابزارهای سرکوب حکومتی است. به باور آنان، اعتصاب غذا در روزهای سه‌شنبه نمادی از ایستادگی در برابر بی‌عدالتی و تلاشی برای شکستن دیوار سکوت تحمیل‌شده بر جامعه است.
کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» در ابتدا در چند زندان محدود کشور آغاز شد. زندانیان با انتخاب روز سه‌شنبه به‌عنوان زمان مشخص برای اعتصاب غذا، تلاش کردند صدای واحدی را علیه اعدام به جامعه مخابره کنند. این حرکت به مرور زمان گسترش یافت و زندان‌های بیشتری به آن پیوستند.
اکنون با اضافه شدن زندان سبزوار، تعداد زندان‌های شرکت‌کننده در این کارزار به ۵۲ زندان رسیده است. این روند به‌روشنی نشان می‌دهد که مخالفت با اعدام دیگر یک اعتراض پراکنده نیست، بلکه به یک حرکت سراسری و سازمان‌یافته در میان زندانیان سیاسی، عقیدتی و حتی برخی زندانیان اجتماعی تبدیل شده است.
اعتراض به سیاست سرکوب و مرگ
زندانیان شرکت‌کننده در این کارزار بارها اعلام کرده‌اند که استفاده گسترده از اعدام توسط حکومت، ابزاری برای ایجاد رعب و وحشت در جامعه و خاموش کردن صدای اعتراضات مردمی است. در واقع، حکومت به جای پاسخگویی به مطالبات مردم، با صدور و اجرای احکام اعدام می‌کوشد فضای جامعه را به سکوت و تسلیم بکشاند.
در همین چارچوب، پیوستن زندان سبزوار به کارزار «نه به اعدام» نه‌تنها اعتراض به احکام مرگ است، بلکه افشای سیاست‌های سرکوبگرانه‌ای است که دستگاه قضایی دیکتاتوری حاکم دنبال می‌کند.
کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» امروز به نمادی از مقاومت درون زندان‌ها تبدیل شده است. پیام اصلی این حرکت روشن است: هیچ حکومتی حق ندارد جان انسان‌ها را ابزار قدرت و سرکوب کند. با گسترش این کارزار به بیش از پنجاه زندان، روشن می‌شود که موج مخالفت با اعدام رو به فزونی است و تلاش‌های حکومت برای خاموش کردن آن بی‌ثمر مانده است.
زندانیان سبزوار در بیانیه‌ای اعلام کرده‌اند: «ما به این کارزار پیوسته‌ایم تا بگوییم جان انسان‌ها نباید ملعبه قدرت باشد. اعدام نه عدالت می‌آورد و نه امنیت؛ بلکه تنها چرخه خشونت را ادامه می‌دهد.»
پیوستن زندان سبزوار به کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» گام مهمی در گسترش این حرکت جمعی است. امروز دیگر این کارزار محدود به چند زندان خاص نیست؛ بلکه به صدایی فراگیر از درون دیوارهای زندان‌ها علیه مجازات مرگ تبدیل شده است.
اعتصاب غذای زندانیان سبزوار نه‌تنها اعتراض به اعدام است، بلکه هشدار به جامعه جهانی درباره نقض حقوق بشر در ایران و استفاده از اعدام به‌عنوان ابزاری برای سرکوب هرگونه اعتراض است. با پیوستن پنجاه‌ودومین زندان، این پیام روشن‌تر از همیشه طنین‌انداز می‌شود: نه به اعدام، آری به زندگی.
زندان لاکان رشت؛ شکنجه روانی زیر سایه انتظار مرگ
بازداشت دوباره نجف ابوعلی؛ جهت تحمل حکم جدید ۸ ماه زندان
آغاز این کارزار به هشتم بهمن‌ماه ۱۴۰۲ بازمی‌گردد؛ زمانی که گروهی از زندانیان سیاسی در واحد ۴ زندان قزلحصار، در واکنش به موج فزاینده اعدام‌ها، تصمیم گرفتند هر سه‌شنبه با اعتصاب غذا، فریاد اعتراض خود را علیه کشتار زندانیان در حکومت اعدامی ولایت فقیه بلند کنند. این زندانیان با تأکید بر غیرانسانی و جبران‌ناپذیر بودن مجازات مرگ، اعلام داشتند که مخالفتشان با اعدام مطلق است و ارتباطی به نوع اتهام، انگیزه یا باور محکومان ندارد؛ چرا که جان انسان، ارزشی فراتر از هر مجازات حکومتی دارد.
جرقه نخست این حرکت، با اعدام دو زندانی سیاسی به نام‌های محمد قبادلو و فرهاد سلیمی زده شد. در واکنش به این جنایت، زندانیان سیاسی قزلحصار در هفتم بهمن ۱۴۰۲، اولین اعتصاب غذای خود را آغاز کردند و تصمیم گرفتند از آن پس هر سه‌شنبه در اعتراض به این احکام ضدانسانی دست به اعتصاب بزنند. انتخاب روز سه‌شنبه نیز معنایی عمیق داشت: چرا که معمولاً زندانیان محکوم به مرگ روزهای دوشنبه به سلول انفرادی منتقل می‌شوند و سحرگاه سه‌شنبه، طناب‌های دار بر گردنشان انداخته می‌شود.
به‌تدریج، شمار دیگری از زندانیان سیاسی در بندهای ۴ و ۸ اوین، بند زنان این زندان و نیز زندان مرکزی کرج به این حرکت اعتراضی پیوستند و آن را گسترش دادند. این کارزار هم اکنون در ۵۲ زندان کشور در جریان است.
زندانیان در چارچوب این کارزار، هر هفته بیانیه‌ای منتشر می‌کنند که در آن ضمن اشاره به اعدام‌های انجام‌شده یا صدور احکام جدید، از حقوق قانونی و اجتماعی زندانیان دفاع کرده و دیگران را به مقاومت و اعتراض در برابر ماشین مرگ خامنه‌ای، این «ضحاک زمان»، فرامی‌خوانند.
امروز، «کارزار سه‌شنبه‌های نه به اعدام» به یکی از اصلی‌ترین محورهای مقاومت در بسیاری از زندان‌های کشور تبدیل شده است. این حرکت اعتراضی نه تنها در داخل ایران، بلکه در سطح جهانی نیز بازتاب گسترده یافته و تاکنون شخصیت‌های برجسته، نهادهای بین‌المللی، و سازمان‌های حقوق بشری از آن حمایت کرده‌اند.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر