۲۰ شهریور, ۱۴۰۴دسته‌بندی گزارش ویژه
کارخانه آلومینیوم اراک از صنایع مادر محسوب می‌شود اما سهامدار خصولتی با اخذ تصمیمات هدایت شده د در صدد به ورشگستگی کشاندن و تعطیلی این کارخانه است تا بتواند از این طریق به سودهای نجومی دست پیدا کند
اعتصاب تاریخی کارگران آلومینیوم اراک وارد چهل و چهارمین روز شد
کانون حقوق بشر ایران، پنج‌شنبه ۲۰ شهریورماه ۱۴۰۴ – اعتراضات کارگران شرکت آلومینیوم اراک، یکی از بزرگ‌ترین مراکز صنعتی ایران، روز پنج‌شنبه ۲۰ شهریور وارد چهل و چهارمین روز متوالی خود شد. بیش از ۴۰۰۰ کارگر این کارخانه با وجود فشارهای امنیتی و فضای رعب و وحشتی که مدیریت و نیروهای حراست ایجاد کرده‌اند، همچنان بر ادامه اعتصاب و تحصن تأکید دارند. این حرکت اعتراضی که در ابتدا با مطالبه پرداخت دستمزدهای عقب‌افتاده آغاز شد، اکنون به نمادی از مقاومت در برابر قوانین ضدکارگری، فقر روزافزون و سرکوب سیستماتیک کارگران در ایران تبدیل شده است.
کارگران آلومینیوم اراک در بیانیه‌ها و تجمعات خود بارها تأکید کرده‌اند که با وجود اشتغال در یکی از بزرگ‌ترین صنایع کشور، همچنان زیر خط فقر زندگی می‌کنند. آنان حقوقی دریافت می‌کنند که نه تنها با نرخ تورم سرسام‌آور تناسبی ندارد، بلکه حتی هزینه‌های ابتدایی زندگی، از جمله مسکن، درمان و خوراک را نیز پوشش نمی‌دهد. به گفته کارگران، شرایط به گونه‌ای است که بسیاری از خانواده‌ها ناچار به حذف کالاهای ضروری از سبد مصرفی خود شده‌اند.
آنها خواستار رسیدگی به خواسته‌هایشان از جمله:
اجرای بازنگری طرح طبقه بندی مشاغل
پرداخت به موقع حقوقهای خود،
بازسازی و نوسازی تجهیزات فرسوده تولید برای جلوگیری از تعطیلی شرکت،
رعایت استانداردهای ایمنی کار،
پایان دادن به آزار و اذیت از سوی مدیریت شرکت و خلع ید از سهامدار عمده خصولتی می‌باشند.
لازم به ذکر است، کارخانه آلومینیوم اراک از صنایع مادر محسوب می‌شود اما سهامدار خصولتی با اخذ تصمیمات هدایت شده د در صدد به ورشگستگی کشاندن و تعطیلی این کارخانه است تا بتواند از این طریق به سودهای نجومی دست پیدا کند. این اقدام منجر به بیکاری و فقر بیشتر دستکم ۴۰۰۰ کارگر کارخانه آلومینیوم اراک خواهد شد
کارگران بارها به این موضوع اشاره کرده‌اند که شرایط امروز نتیجه مستقیم قوانین ضدکارگری در دیکتاتوری حاکم است. قوانینی که به کارفرمایان اجازه می‌دهد بدون هیچ محدودیتی در قراردادها، سطح دستمزدها و امنیت شغلی، هرگونه تصمیمی را به کارگران تحمیل کنند. اصل سه‌جانبه‌گرایی – که باید میان کارگران، کارفرمایان و دولت برقرار باشد – عملاً نقض شده و دست کارفرمایان برای بهره‌کشی مطلق باز گذاشته شده است.
به باور فعالان کارگری، همین خلأ قانونی سبب شده که مدیریت شرکت، به جای پاسخگویی به مطالبات، به ابزارهای امنیتی متوسل شود و کارگران معترض را تهدید یا روانه دادگاه کند.
سرکوب و پرونده‌سازی قضایی
مدیریت آلومینیوم اراک نه تنها خواسته‌های صنفی کارگران را نادیده گرفته، بلکه با طرح شکایت و پرونده‌سازی قضایی علیه آنان، تلاش کرده است صدای اعتراض را خاموش کند. شعبه یک دادسرای عمومی و انقلاب اراک اخیراً برای پنج کارگر به نام‌های وحید خورشیدی، بهمن مرادبیگی، محمد نجاتی، ناصر سهرابی و علی‌اکبر صابری قرار جلب به دادرسی صادر کرده است.
اتهامات واردشده به این کارگران شامل «اخلال در نظم عمومی»، «نشر اکاذیب» و «تخریب اموال شرکت» است؛ اتهاماتی که از نظر کارشناسان حقوقی، صرفاً برای جرم‌انگاری اعتراضات مشروع و مسالمت‌آمیز طراحی شده‌اند. این در حالی است که حتی بازپرس پرونده نیز قصور مدیران شرکت را عامل اصلی شکل‌گیری این بحران دانسته است.
بند ۷ زندان اوین، گورستان کرامت انسانی
زندانی سیاسی پخشان عزیزی کیست؟
در هفته اخیر، جمعی از کارگران اعتصابی دست به اعتصاب غذای خشک زده‌اند؛ به این معنا که نه تنها از غذای کارخانه امتناع کرده‌اند، بلکه حتی از نوشیدن آب هم خودداری می‌کنند. این اقدام به دلیل بی‌پاسخ ماندن مطالبات آنان و تشدید فشارها صورت گرفته است.
گزارش‌ها حاکی است که حال تعدادی از این کارگران وخیم شده و چند نفر به بیمارستان منتقل شده‌اند. با این حال، همکارانشان می‌گویند آنان همچنان بر ادامه اعتراض پافشاری دارند. یکی از شعارهای اصلی آنان «کارگر می‌میرد، ذلت نمی‌پذیرد» است؛ شعاری که به سرعت به سمبل مقاومت در این اعتصاب تبدیل شده است.
مرگ کارگران در سایه نبود ایمنی
یکی دیگر از محورهای اصلی اعتراضات، شرایط وخیم ایمنی در محیط کار است. کارگران یادآور شده‌اند که در دوران مدیریت احمد مجیدی، دو کارگر به نام‌های محمود داودآبادی و جبار عبدی به دلیل فقدان استانداردهای ایمنی جان خود را از دست داده‌اند. این حوادث مرگبار، بی‌توجهی مطلق مدیریت به جان کارگران را آشکار ساخته است.
به باور کارگران، ادامه این وضعیت می‌تواند هر روز قربانیان تازه‌ای بگیرد. از این رو، یکی از خواسته‌های اصلی آنان نوسازی تجهیزات فرسوده و رعایت استانداردهای ایمنی در خطوط تولید است.
شرایط حاکم بر کارگران آلومینیوم اراک به روشنی نشان‌دهنده نقض سیستماتیک حقوق بنیادین آنان است. از جمله:
نقض حق بر کار عادلانه (ماده ۲۳ اعلامیه جهانی حقوق بشر): پرداخت دستمزدهایی که کفاف زندگی را نمی‌دهد.
نقض حق بر سلامت (ماده ۲۵): فقدان استانداردهای ایمنی و بروز مرگ‌های ناشی از حوادث کاری.
نقض حق آزادی بیان و تجمع (ماده ۱۹ و ۲۰): پرونده‌سازی و سرکوب قضایی علیه کارگران معترض.
نقض اصل منع رفتار غیرانسانی (ماده ۵): وادار کردن کارگران به شرایطی که آنان را به اعتصاب غذای خشک واداشته است.
این موارد نه تنها بیانگر بحران در نظام حقوق کار داخلی است، بلکه از دید نهادهای بین‌المللی نقض آشکار تعهدات ایران در قبال میثاق‌های جهانی به شمار می‌آید.
از یک اعتراض صنفی تا یک بحران ملی
اعتصاب کارگران آلومینیوم اراک دیگر صرفاً یک مطالبه صنفی نیست؛ بلکه فریادی علیه فقر، بی‌عدالتی و قوانین ضدکارگری است که سال‌هاست زندگی میلیون‌ها کارگر ایرانی را به نابودی کشانده است. سکوت دولت و سرکوب کارگران معترض، این بحران را به سطحی ملی ارتقا داده است.
فعالان کارگری هشدار داده‌اند که اگر به مطالبات کارگران پاسخی داده نشود، این اعتصاب می‌تواند به جرقه‌ای برای گسترش اعتراضات کارگری در سراسر کشور بدل شود.
کارگران آلومینیوم اراک امروز نه تنها برای دستمزدهای عقب‌افتاده یا نان شب، بلکه برای کرامت انسانی و حق زندگی شرافتمندانه ایستاده‌اند. در حالی که کارفرمایان با تکیه بر قوانین ضدکارگری دست بالا را دارند، کارگران با تنها ابزار موجود – یعنی اعتصاب و تحصن – می‌کوشند صدای خود را به جامعه و جهان برسانند.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر