۴ مهر, ۱۴۰۴دسته‌بندی گزارش ویژه
بند قرنطینه زندان گنبدکاووس با شرایطی غیرقابل تحمل مواجه است. منابع محلی گزارش داده‌اند که این بند به شدت آلوده به ساس است و زندانیان در شب‌ها امکان خواب ندارند
محرومیت از تماس و شرایط بحرانی در زندان گنبدکاووس
کانون حقوق بشر ایران، جمعه ۴مهرماه ۱۴۰۴ – بیش از ده روز است که زندانیان بند قرنطینه زندان گنبدکاووس از حق تماس با خانواده‌هایشان محروم مانده‌اند؛ حقی که حتی در قوانین داخلی زندان‌ها به عنوان یکی از حقوق اولیه زندانیان به رسمیت شناخته شده است. این اقدام به اعتراض گسترده زندانیان انجامیده، اما مسئولان زندان تاکنون پاسخی ارائه نکرده‌اند. ادامه چنین روندی باعث شده خانواده‌ها در بی‌خبری مطلق از وضعیت عزیزانشان به سر ببرند و فشار روانی مضاعفی بر زندانیان تحمیل شود.
چرا بند قرنطینه زندان گنبدکاووس به قتلگاه کرامت انسانی تبدیل شده است؟
بند قرنطینه زندان گنبدکاووس با شرایطی غیرقابل تحمل مواجه است. منابع محلی گزارش داده‌اند که این بند به شدت آلوده به ساس است و زندانیان در شب‌ها امکان خواب ندارند. بسیاری ناچارند روزها را در حسینیه یا محوطه هواخوری سپری کنند تا شاید از آزار حشرات در امان بمانند. افزون بر این، بیماری پوستی واگیردار «گال» به طور گسترده میان زندانیان شایع شده و وضعیت بهداشتی را به مرز بحران رسانده است. نبود دارو و رسیدگی پزشکی کافی این بحران را تشدید کرده و زندانیان را در معرض خطر بیماری‌های جدی‌تر قرار داده است.
یکی دیگر از مشکلات جدی در زندان گنبدکاووس، اجبار روزانه زندانیان به حضور در هواخوری از ساعت ۸ صبح پس از آمارگیری است. این اجبار بدون توجه به شرایط آب‌وهوایی اعمال می‌شود؛ چه سرمای طاقت‌فرسای زمستان و چه گرمای سوزان تابستان. چنین وضعیتی باعث بروز مشکلات جسمی مانند سرماخوردگی، گرمازدگی و تشدید بیماری‌های مزمن شده است. در کنار این مسائل، فشار روانی ناشی از اجبار به ماندن طولانی‌مدت در هواخوری به شدت روحیه زندانیان را تحت تأثیر قرار داده و به شرایطی فرسایشی بدل شده است.
کمبود حمام و بهداشت؛ زمینه‌ساز بیماری‌های واگیردار
زندان گنبدکاووس تنها پنج واحد حمام دارد که در عمل فقط سه واحد آن فعال است. این کمبود باعث ایجاد صف‌های طولانی و ازدحام شدید برای استفاده از حمام شده است. در کنار آن، کمبود لوازم ابتدایی بهداشتی مانند دمپایی و شامپو مشکلات زندانیان را چند برابر کرده است. در نتیجه، بسیاری از زندانیان مجبور به استفاده محدود یا حتی محرومیت کامل از امکانات بهداشتی هستند که خود عامل اصلی گسترش بیماری‌های پوستی و عفونی در بندها شده است.
زندانیانی که خانواده‌هایشان در شهرهای دور زندگی می‌کنند یا فاقد پشتوانه مالی هستند، شرایطی بسیار دشوارتر را تجربه می‌کنند. آنان به دلیل عدم دریافت پول یا بسته‌های غذایی از خانواده، از ابتدایی‌ترین نیازهای تغذیه‌ای و معیشتی محروم‌اند. در حالی که برخی زندانیان با کمک خانواده توان خرید مواد غذایی یا لوازم ضروری از فروشگاه زندان را دارند، این گروه عملاً به حال خود رها شده‌اند و ناچارند با کمترین امکانات روزگار بگذرانند. این تبعیض آشکار، عدالت و برابری در شرایط زندان را به کلی از بین برده است.
ماده ۵ اعلامیه جهانی حقوق بشر (منع شکنجه و رفتار غیرانسانی):
شرایط قرنطینه آلوده به ساس، شیوع بیماری‌های پوستی و اجبار به ماندن طولانی‌مدت در هواخوری، مصداق رفتار غیرانسانی و تحقیرآمیز است که به‌طور مستقیم سلامت و کرامت زندانیان را نقض می‌کند.
ماده ۹ اعلامیه جهانی حقوق بشر (ممنوعیت بازداشت و محرومیت خودسرانه):
قطع تماس زندانیان با خانواده‌هایشان بدون هیچ مبنای قانونی و محروم‌کردن آنان از حقوق اولیه، نمونه‌ای از محرومیت خودسرانه از حقوق و آزادی‌های اساسی است.
ماده ۱۰ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی (حق رفتار انسانی با زندانیان):
بر اساس این ماده، تمام زندانیان باید در شرایطی انسانی و با احترام به کرامت ذاتی انسان نگهداری شوند. اما شرایط زندان گنبدکاووس، با کمبود امکانات بهداشتی و درمانی، خلاف این اصل بنیادین است.
ماده ۱۲ میثاق بین‌المللی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی (حق سلامت):
عدم دسترسی زندانیان به خدمات درمانی و کمبود دارو و امکانات بهداشتی، نقض آشکار حق سلامت زندانیان است که می‌تواند به پیامدهای جبران‌ناپذیر جسمی و روانی منجر شود.
ماده ۱۶ قواعد نلسون ماندلا (حق تماس با خانواده):
محروم‌کردن زندانیان از تماس با خانواده‌هایشان، برخلاف این قواعد است که بر اهمیت ارتباط زندانی با خانواده و حفظ روابط انسانی تأکید دارد.
زندان گنبدکاووس امروز به نماد بارز نقض کرامت انسانی در ایران بدل شده است. شرایط غیرانسانی حاکم بر این زندان، سلامت جسمی و روانی صدها زندانی را تهدید می‌کند. خانواده‌ها و فعالان حقوق بشر بارها نسبت به این وضعیت هشدار داده‌اند، اما سکوت و بی‌توجهی مسئولان ادامه دارد.
اقدام فوری نهادهای مستقل و بین‌المللی برای نظارت بر شرایط زندان گنبدکاووس، بازگرداندن حق تماس زندانیان با خانواده‌هایشان و بهبود شرایط بهداشتی و معیشتی، تنها راه جلوگیری از وقوع یک فاجعه انسانی در این زندان است.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر