بر اساس آمار، بیش از دو سوم معلمان ایران زیر خط فقر زندگی می‌کنند. درآمد سالانه آنها تنها حدود دو تا سه هزار دلار است؛ در حالی که این رقم در استرالیا به ۱۰۰ هزار دلار و در کشورهای اروپایی از جمله آلمان و ترکیه حدود ۵۰ هزار دلار در سال می‌رسد
در کشورهای پیشرفته‌ای چون ژاپن و آلمان، معلمان از بالاترین سطح منزلت و امکانات برخوردارند؛ چنان‌که در ژاپن گفته میشود «معلم احترام یک قاضی، اختیار یک وزیر و درآمد یک پزشک را دارد». اما در ایرانِ تحت حاکمیت دیکتاتوری حاکم، شرایط کاملاً برعکس است.
معلمان با فقر، سرکوب، بازداشت، اخراج و فشارهای شدید سیاسی و اقتصادی روبه‌رو هستند و بیش از دو سوم آنان زیر خط فقر زندگی می‌کنند. در حالی‌که در جهان، روز معلم نماد تجلیل و پاسداشت خرد و دانایی است، در ایران این روز یادآور محرومیت و بی‌عدالتی علیه فرهیخته‌ترین قشر جامعه است.
برای اولین بار در سال ۱۹۶۶ توصیه نامه ایی سازمان ملل تهیه و در حمایت از معلمان صادر کرد اما در سال ۱۹۹۴ سازمان جهانی یونسکو رسما روز ۵ اکتبر را بعنوان روز جهانی معلم اعلام کرد و هدف آنرا تمرکز بر قدردانی و ارجگذاری و ارتقای مربیان جهان و بهبود وضعیت آنها ذکر نمود.
اما نظر به اهمیت جایگاه معلم در جوامع بشری اغلب کشورها قبل از این تاریخ برای گرامیداشت و حمایت از این قشر مهم جامعه روز مشخصی را بعنوان روز معلم اعلام کرده بودند از جمله در ایران ۱۲ اردیبهشت که مصادف با جان باختن ابوالحسن خانعلی معلم معترض در سال ۱۳۴۰ با شلیک گلوله های عوامل سرکوبگر محمدرضا شاه پهلوی است بعنوان روز معلم اعلام شده و همه ساله گرامی داشته میشد و میشود
شالوده علم و دانش هر جامعه‌ای بر دوش معلمان آن بنا میشود. آنان نه‌تنها انتقال‌دهندگان دانش، بلکه سازندگان شخصیت نسل آینده‌اند. نقش تربیتی معلمان به‌مراتب مهم‌تر از آموزش صرف است، زیرا آنان تعیین می‌کنند که کودکان جامعه چگونه انسان‌هایی شوند: خودخواه و سودجو یا عدالت‌خواه و فداکار.
معلمان با انتقال تازه‌ترین دستاوردهای علمی و فناوری، جوانان را به سطح جهانی ارتقا داده و زمینه‌ساز پیشرفت کشور می‌شوند. افزون بر این، با درک و همدردی با طبقات محروم، حس مسئولیت‌پذیری، نوع‌دوستی و تعهد اجتماعی را در شاگردان نهادینه می‌سازند. آینده هر ملت، بازتاب اندیشه و تربیت معلمان آن است.
منزلت و جایگاه معلمان در نظام‌های آموزشی پیشرفته
در کشورهای پیشرفته‌ای مانند ژاپن، آلمان، هلند و کشورهای اسکاندیناوی، معلمان از بالاترین سطح احترام، امنیت شغلی و استقلال آموزشی برخوردارند. آنان درآمدی کافی دارند که نیاز به شغل دوم را از میان می‌برد و در فضایی آزاد و بدون دخالت دولت یا والدین، مسئولیت کامل آموزش و تربیت دانش‌آموزان را برعهده می‌گیرند.
در این کشورها، معلم نه‌تنها انتقال‌دهنده دانش، بلکه پرورش‌دهنده ارزش‌های انسانی و اجتماعی است. مدارس محیطی آرام و برابر فراهم می‌کنند تا کودکان با پوشش و تغذیه یکسان، روحیه عدالت‌خواهی، همکاری و احترام متقابل را بیاموزند.
در مقابل، نظام آموزشی ایران فاصله زیادی با چنین الگوهایی دارد. معلمان ایرانی، همچون صمد بهرنگی و فرزاد کمانگر، سال‌هاست برای تحقق ابتدایی‌ترین حقوق صنفی و تربیتی تلاش می‌کنند و در آرزوی نظامی هستند که در آن شأن معلم به‌عنوان سازنده آینده کشور به‌درستی شناخته شود.
فقر گسترده در میان معلمان ایران
در ایران تحت حاکمیت دیکتاتوری مذهبی، معلمان با بحران عمیق اقتصادی و معیشتی دست و پنجه نرم می‌کنند. آنها برای تأمین هزینه‌های زندگی خود مجبورند پس از پایان ساعات تدریس، به شغل دوم و حتی سوم روی آورند، چرا که حقوق ماهانه‌شان تنها پاسخگوی ده تا پانزده روز از ماه است. این وضعیت باعث شده تا معلمان فرصتی برای ارتقای علمی خود یا برنامه‌ریزی آموزشی برای دانش‌آموزان نداشته باشند.
صدور حکم اعدام نسیمه اسلام زهی و همسرش به همراه یک تن دیگر
شش زندانی سیاسی در انتظار اعدام پس از محاکمه نیم‌ساعته!
دو سوم معلمان ایران زیر خط فقر
بر اساس آمار، بیش از دو سوم معلمان ایران زیر خط فقر زندگی می‌کنند. درآمد سالانه آنها تنها حدود دو تا سه هزار دلار است؛ در حالی که این رقم در استرالیا به ۱۰۰ هزار دلار و در کشورهای اروپایی از جمله آلمان و ترکیه حدود ۵۰ هزار دلار در سال می‌رسد. به عبارت دیگر، حقوق معلمان ایرانی تنها پنج درصد میانگین جهانی است.
مشکلات معلمان تنها به فقر و کمبود حقوق محدود نمی‌شود. آنان هر روز شاهد وضعیت دردناک دانش‌آموزانی هستند که به‌دلیل فقر مالی از تحصیل بازمانده‌اند. کودکان خیابانی، کودکان کار و زباله‌گرد، یا کودکانی که در کلاس‌های کپری و کانکسی با حداقل امکانات آموزشی تحصیل می‌کنند، همگی بخشی از این واقعیت تلخ هستند.
در مناطق محروم، مدارس فاقد امکانات اولیه‌اند و گرمای طاقت‌فرسای تابستان یا سرمای سوزناک زمستان، تحصیل را برای کودکان و تدریس را برای مـعلمان طاقت‌فرسا کرده است.
نظام آموزشی ایدئولوژیک و فشار سیاسی
یکی دیگر از معضلات بزرگ مـعلمان، نظام آموزشی اجباری و ایدئولوژیک است. محتوای درسی مدارس بر پایه تبلیغ تفکرات بنیادگرایانه، تحمیل عقاید مذهبی و ترویج سیاست‌های حکومتی تنظیم شده است. مـعلمان آگاه و مسئول، که از تدریس چنین محتوایی خودداری می‌کنند، با فشار، بازخواست و تهدید مواجه می‌شوند.
همچنین، حکومت اجازه هیچ‌گونه اعتراض صنفی یا مطالبه‌گری را به مـعلمان نمی‌دهد. هرگونه تجمع یا بیانیه اعتراضی با بازداشت، زندان و اخراج از کار پاسخ داده میشود.
مـعلمان بازنشسته در ایران از وضعیت معیشتی به مراتب بدتری برخوردارند. حقوق اندک بازنشستگی حتی پاسخگوی ابتدایی‌ترین نیازهای زندگی آنها نیست.
در کنار آن، مـعلمان پیمانی، قراردادی و حق‌التدریس از کمترین مزایا و امنیت شغلی برخوردارند. پرداخت حقوق آنها ماه‌ها به تأخیر می‌افتد و در بسیاری موارد بدون اخطار قبلی از کار برکنار می‌شوند.
فقر، بی‌عدالتی، فشار سیاسی و نبود امنیت شغلی، تصویری واقعی از وضعیت مـعلمان در ایران امروز است. قشری که باید سازنده آینده کشور باشد، خود در زیر بار فقر، تحقیر و سرکوب، به سختی روزگار می‌گذراند.
نقش آگاهی‌بخش مـعلمان در جنبش های اعتراضی ایران
از دیر باز مـعلمان و استاتید دانشگاه‌ها همراه با جوانان دانشجو؛ پیشروترین قشر جامعه در جنبش‌های اعتراضی بوده‌اند و نقش مهم و هدایت‌کننده در قیام‌های ضد دیکتاتوری و نفی استبداد در حمایت از آزادی و دمکراسی داشته و دارند.
از ابوالحسن خانعلی که روز مـعلم را در تاریخ ایران به ثبت رساند و به مبدایی برای تاریخ مبارزات آنان تبدیل شد، تا صمد بهرنگی؛ مـعلمی که با به تصویر کشیدن درد و رنج کودکان دانش‌آموز، به بزرگ‌ترین حامی دانش‌آموزان فقیر و محروم در تاریخ ایران تبدیل شد.
فرزاد کمانگر؛ صدای کودکان کرد و زبان مادری
تا فرزاد کمانگر که به خاطر حمایت از کودکان کرد دانش‌آموز و زبان مادری آنان سربدار شد و هزاران هزار مـعلم دیگری که هرگز تن به استبداد و دیکتاتوری و بنیادگرایی و عقب‌ماندگی نداده و همواره درس آزادگی و فرزانگی به دانش‌آموزان خود داده و می‌دهند و خود تبدیل به مشعل‌داران آگاهی، اراده و آزادی شده‌اند.
در سالیان اخیر نیز همواره در کف خیابان، مطالبات و حقوق حقه خود و دانش‌آموزانشان را فریاد زده و بهای آن را با اخراج و دستگیری و زندان به اتم وجه پرداخت کرده‌اند و درس ایستادگی و آزادگی به همه جامعه داده‌اند.
تداوم اعتراضات صنفی و بی‌پاسخی حاکمیت
مـعلمان شاغل و بازنشسته اصلی‌ترین و مهم‌ترین قشر در ایران‌اند که بی‌وقفه با برگزاری تجمعات اعتراضی مختلف و اعتصابات گوناگون به وضعیت معیشتی خود اعتراض کرده و مطالبات صنفی خود را اعلام و ابراز کرده‌اند. مطالباتی که طی سالیان گذشته حکومت هرگز قادر به تحقق آن نشده و مشکلی از مشکلات آنان را حل نکرده است.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر