۱۳ شهریور, ۱۴۰۴دسته‌بندی حقوق بشر
علاوه بر بازداشت‌ها و پرونده‌سازی‌های قضایی، رضا محمودی پارسیان با فشارهای امنیتی و اجتماعی گسترده‌ای روبه‌روست. او همچنان تحت مراقبت و کنترل نیروهای امنیتی قرار دارد و هرگونه فعالیت حرفه‌ای و اجتماعی‌اش با محدودیت روبه‌روست
کانون حقوق بشر ایران، ۱۳ شهریور ۱۴۰۴ – رضا محمودی پارسیان، خبرنگار دارای مجوز از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و فعال گردشگری شناخته‌شده در استان گلستان، بار دیگر در کانون فشارهای امنیتی و قضایی قرار گرفته است. او که تاکنون دوبار بازداشت و بازجویی شده، روز سه‌شنبه ۱۱ شهریور ۱۴۰۴ در دادگاه انقلاب شهرستان گنبد با پرونده‌ای تازه مواجه شد. این پیگرد قضایی جدید در شرایطی ادامه دارد که بسیاری از ناظران آن را نشانه‌ای آشکار از محدودیت‌های روزافزون علیه خبرنگاران مستقل و فعالان اجتماعی در ایران می‌دانند.
رضا محمودی پارسیان نخستین‌بار در تاریخ ۲۸ اردیبهشت ۱۴۰۳ در آزادشهر استان گلستان بازداشت شد. مأموران امنیتی او را پس از یورش به منزلش بازداشت و به بازداشتگاه اداره اطلاعات منتقل کردند. وی چند روز را در سلول‌های انفرادی این بازداشتگاه گذراند و در نهایت با قرار وثیقه آزاد شد. اما این آزادی دیری نپایید؛ چرا که دادگاه انقلاب شهرستان گنبد، پرونده تازه‌ای برای او تشکیل داد و رسیدگی به اتهامات جدید را آغاز کرد.
اتهام اصلی مطرح‌شده علیه رضا محمودی پارسیان، «تبلیغ علیه نظام» عنوان شده است؛ اتهامی کلی و مبهم که در سال‌های اخیر به‌طور گسترده علیه روزنامه‌نگاران، فعالان مدنی، کنشگران شبکه‌های اجتماعی و حتی شهروندان عادی به کار گرفته شده است.
در دومین بازداشت، او بار دیگر هدف فشارهای شدید روانی و جسمی قرار گرفت. منابع نزدیک به این خبرنگار گفته‌اند که در مدت بازداشت، محمودی پارسیان به دلیل وخامت حال جسمانی به بیمارستان منتقل شد، اما پس از چند ساعت دوباره به سلول انفرادی بازگردانده شد. این وضعیت نشان می‌دهد که روند بازجویی با اعمال فشار و شکنجه سفید همراه بوده است؛ رویکردی که به‌طور سیستماتیک برای شکستن روحیه و وادارکردن متهمان به اعتراف‌های اجباری در ایران استفاده می‌شود.
پس از تحمل حدود دو هفته بازداشت، در ۱۹ خرداد ۱۴۰۴، او بار دیگر با قرار وثیقه موقتاً آزاد شد.
رضا محمودی پارسیان تنها یک خبرنگار نیست؛ او از فعالان پرکار حوزه گردشگری در استان گلستان نیز به شمار می‌رود. او با راه‌اندازی یک مجموعه گردشگری بوم‌گردی و تأسیس اولین خانه‌موزه روستایی استان گلستان، نقش مهمی در معرفی جاذبه‌های بومی و طبیعی این منطقه داشته است. افزون بر آن، فعالیت‌های او به‌عنوان بلاگر و راهنمای گردشگری در شبکه‌های اجتماعی، باعث جلب توجه گسترده به ظرفیت‌های ناشناخته گردشگری ایران شد.
با این حال، همین فعالیت‌ها نیز بهانه‌ای برای فشارهای بیشتر شد. پس از نخستین بازداشت او، مجموعه گردشگری‌اش پلمب گردید. مقامات امنیتی و قضایی علت این اقدام را انتشار تصاویر مهمانان «بدون حجاب» و همچنین انتشار کلیپ‌های شاد و تبلیغاتی دانستند. این تصمیم نه‌تنها آسیب مالی و اجتماعی سنگینی بر محمودی پارسیان وارد کرد، بلکه پیام هشدارآمیزی به سایر فعالان گردشگری و اجتماعی منطقه بود که در صورت حرکت در مسیر متفاوت از سیاست‌های رسمی، با برخوردهای مشابه مواجه خواهند شد.
دادگاه انقلاب گنبد و روند ناعادلانه رسیدگی
دادگاه تازه‌ای که روز سه‌شنبه ۱۱ شهریور ۱۴۰۴ در دادگاه انقلاب گنبد علیه رضا محمودی پارسیان برگزار شد، با اتهامات جدیدی همراه بود که منابع نزدیک به او از آنها به‌عنوان «اتهام‌سازی‌های امنیتی» یاد کرده‌اند. ناظران تأکید می‌کنند که این دادگاه نیز همچون موارد مشابه، بدون رعایت اصول دادرسی عادلانه برگزار شده است.
در چنین پرونده‌هایی، دسترسی به وکیل مستقل محدود است، جلسات به‌صورت غیرعلنی برگزار می‌شود و قاضیان اغلب بر مبنای گزارش‌های دستگاه‌های امنیتی رأی صادر می‌کنند. این وضعیت موجب می‌شود که حق دفاع متهم عملاً نادیده گرفته شود و نتیجه دادگاه پیشاپیش قابل پیش‌بینی باشد.
علاوه بر بازداشت‌ها و پرونده‌سازی‌های قضایی، رضا محمودی پارسیان با فشارهای امنیتی و اجتماعی گسترده‌ای روبه‌روست. او همچنان تحت مراقبت و کنترل نیروهای امنیتی قرار دارد و هرگونه فعالیت حرفه‌ای و اجتماعی‌اش با محدودیت روبه‌روست. بسته‌شدن مجموعه گردشگری‌اش، محرومیت از درآمد اقتصادی و خدشه به اعتبار حرفه‌ای، تنها بخشی از تبعات این فشارهاست.
به گفته نزدیکانش، او همچنین با مشکلات جسمی و روحی ناشی از دوران بازداشت و فشارهای روانی مواجه است. نگهداری در سلول انفرادی، تهدیدهای مکرر و محرومیت از ملاقات آزادانه با خانواده و وکیل، شرایطی طاقت‌فرسا برای او ایجاد کرده است.
ادامه قطعی ۳هفته‌ای آب در زندان مرکزی کرج؛ بحرانی انسانی در سکوت
هشدار عفو بین الملل درباره نقض گسترده حقوق بشر در ایران
پرونده رضا محمودی پارسیان نمادی از نقض سیستماتیک حقوق بشر در ایران است. چند اصل بنیادین در این پرونده نقض شده است:
آزادی بیان: بازداشت و پیگرد قضایی یک خبرنگار صرفاً به دلیل فعالیت‌های رسانه‌ای و گردشگری، نقض صریح حق آزادی بیان است که در ماده ۱۹ اعلامیه جهانی حقوق بشر تضمین شده است.
حق دادرسی عادلانه: برگزاری دادگاه‌های غیرعلنی، محدودیت دسترسی به وکیل و اتکا به گزارش‌های امنیتی، مغایر ماده ۱۰ اعلامیه جهانی حقوق بشر و اصول دادرسی منصفانه است.
حق برخورداری از سلامت و کرامت انسانی: اعمال شکنجه روانی و جسمی، نگهداری در انفرادی و محرومیت از حقوق اولیه، نقض ماده ۵ اعلامیه جهانی حقوق بشر است که هرگونه شکنجه و رفتار غیرانسانی را منع می‌کند.
حق مالکیت: پلمب مجموعه گردشگری شخصی او به دلایل سیاسی و ایدئولوژیک، نمونه‌ای از نقض حق مالکیت فردی محسوب می‌شود.
پرونده رضا محمودی پارسیان نشان می‌دهد که سرکوب آزادی بیان و فعالیت‌های اجتماعی تنها محدود به حوزه‌های سیاسی نیست، بلکه حتی حوزه‌های فرهنگی و گردشگری نیز از این محدودیت‌ها بی‌نصیب نمانده‌اند. فشار بر او یادآور این واقعیت تلخ است که در ایران، هر صدای مستقلی—اگر صرفاً در حوزه معرفی میراث فرهنگی و گردشگری فعالیت کند—در معرض تهدید و پیگرد قضایی قرار دارد.
نام رضا محمودی پارسیان امروز فراتر از یک فرد، به نمادی از محدودیت‌های روزافزون آزادی مطبوعات، سرکوب گردشگری مستقل و تداوم نقض حقوق اساسی شهروندان در ایران بدل شده است. جامعه مدنی و نهادهای بین‌المللی حقوق بشر موظف‌اند با حساسیت بیشتری این پرونده‌ها را پیگیری کنند تا هزینه نقض حقوق بنیادین برای مقامات ایران افزایش یابد.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / ایکس / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر