۶ مهر, ۱۴۰۳دسته‌بندی حقوق بشر
در پاییز ۱۳۹۰ دادگاه امیر معاوی و سایر دستگیرشدگان درشبعه ۴دادگاه انقلاب اهواز به ریاست قاضی کیاستی به اتهام محاربه، اقدام علیه امنیت ملی، قتل یک مامور نیروی انتظامی و مجروحیت یک سرباز محاکمه شدند
به گزارش کانون حقوق بشر ایران، جمعه ۶مهرماه ۱۴۰۳، زندانی سیاسی امیر معاوی بیش از ۱۳سال است که در زندان بدون یک روز مرخصی می‌باشد. امیر معاوی در پی تظاهرات و درگیری مردم با ماموران امنیتی در شهرک ملاشیه اهواز در سال ۱۳۹۰ که به کشته شدن یک مامور نیروی انتظامی انجامید بازداشت شد.
زندانی سیاسی امیر معاوی به همراه ۵تن دیگر به اسامی عباس حیدریان، ناصر حیدریان، عباس حیدری، علی شریفی و علی حیدریان در تاریخ ۳۱فروردین ۱۳۹۰ توسط اداره اطلاعات آبادان بازداشت شد. وی در دوران بازداشت تحت شکنجه‌های فیزیکی و روحی زیادی قرار داشت تا مجبور به اعترافات اجباری شود. زندانی سیاسی امیر معاوی و سایر بازداشت‌شدگان پس از پایان بازجویی به زندان کارون اهواز منتقل شدند. پس از تعطیلی این زندان این افراد به زندان شیبان منتقل شدند.
محاکمه در دادگاه انقلاب اهواز
در پاییز ۱۳۹۰ دادگاه زندانی سیاسی امیر معاوی و سایر دستگیرشدگان در شعبه ۴دادگاه انقلاب اهواز به ریاست قاضی کیاستی به اتهام محاربه، اقدام علیه امنیت ملی، قتل یک مامور نیروی انتظامی و مجروحیت یک سرباز محاکمه شدند. طبق حکم دادگاه زندانی سیاسی امیر معاوی به ۳۵سال زندان توام با تبعید محکوم شد. این حکم در دادگاه تجدیدنظر به ۲۵سال زندان و تبعید به زندان بابل تبدیل شد. ۴تن از هم‌پرونده‌های وی به اسامی علی شریفی(نعامی)، عباس(جاسم) حیدریان، علی(طه) حیدریان و عبدالرحمان(ناصر) حیدریان به اتهام قتل مامور نیروی انتظامی به اعدام محکوم شده و حکم آنها در تاریخ ۲۰خرداد ۱۳۹۱ اجرایی شد.
زندانی سیاسی امیر معاوی در بهمن ۱۳۹۱، به زندان بابل تبعید شد. خانواده وی به دلیل فقر و مسافت زیاد امکان ملاقات با فرزند خود را ندارند.
اعدام ۲زندانی در زندان قزلحصار
انتقال ۳زندانی به سلول انفرادی در زندان اصفهان جهت اجرای حکم اعدام
تبعید زندانیان به زندان‌های دوردست از محل زندگی‌شان یا خانواده‌هایشان، با اصول و قوانین مختلف حقوق بشری مغایرت دارد، از جمله:
ماده ۹ اعلامیه جهانی حقوق بشر: این ماده به ممنوعیت بازداشت یا تبعید خودسرانه اشاره دارد. تبعید زندانیان به مکان‌های دوردست، بدون دلیل یا محاکمه عادلانه، به نوعی نقض این اصل است که هدف آن حفظ حقوق بنیادین افراد است.
ماده ۷ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی (ICCPR): این ماده شکنجه و رفتارهای غیرانسانی یا تحقیرآمیز را ممنوع می‌کند. تبعید به زندان‌های دوردست ممکن است به عنوان رفتاری تحقیرآمیز یا ظالمانه تلقی شود، به ویژه اگر هدف آن قطع ارتباط زندانی با خانواده و دوستان باشد.
قوانین نلسون ماندلا (قواعد حداقل استاندارد برای رفتار با زندانیان): این مجموعه از قواعد، که توسط سازمان ملل تصویب شده است، به حفظ حقوق زندانیان اشاره دارد. طبق این قوانین، زندانیان باید در مکانی نگهداری شوند که امکان تماس منظم با خانواده‌هایشان وجود داشته باشد. تبعید به زندان‌های دور، مانعی برای این ارتباط است و می‌تواند نقض این قوانین باشد.
ماده ۱۰ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی (ICCPR): این ماده به لزوم رفتار انسانی با زندانیان و احترام به حیثیت ذاتی انسان‌ها تأکید دارد. تبعید زندانیان به زندان‌های دوردست می‌تواند با این ماده مغایرت داشته باشد، به‌ویژه اگر به هدف مجازات اضافی یا قطع ارتباط آنها با خانواده باشد.
در مجموع، تبعید زندانیان به زندان‌های دوردست، به دلیل ایجاد شرایط سخت‌تر برای ارتباط با خانواده و حمایت‌های قانونی، می‌تواند ناقض حقوق بنیادین زندانیان بر اساس اسناد بین‌المللی حقوق بشر باشد.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / توییتر / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر