۷ مرداد, ۱۴۰۳دسته‌بندی حقوق بشر
این ۲زندانی سیاسی ۷روز پیش طی نامه‌ای به مشکلات و بی‌عدالتی‌هایی که با آنها مواجه هستند، اشاره کرده‌اند و اعلام کرده‌اند که تنها راه باقی‌مانده برای اعتراض به وضعیت موجود، اعتصاب غذا است
به گزارش کانون حقوق بشر ایران، یک‌شنبه ۷مردادماه ۱۴۰۳، دو زندانی سیاسی، حافظ فروحی و منوچهر فلاح، ، وارد هفتمین روز اعتصاب غذای خود در زندان لاکان رشت شدند.
این ۲زندانی سیاسی در اعتراض به بلاتکلیفی پرونده‌های خود و عدم پذیرش وثیقه، از روز دوشنبه، اول مرداد ۱۴۰۳، دست به اعتصاب غذا زده‌اند و اکنون با گذشت ۷روز از تحمل اعتصاب وضعیت جسمی مساعدی ندارند.
حافظ فروحی و منوچهر فلاح به ترتیب ۱۹ و ۱۴ ماه است که بدون حکم قطعی در بازداشت به سر می‌برند و تلاش‌های آنها برای رسیدن به یک وضعیت مشخص قانونی تاکنون بی‌نتیجه مانده است.
زندانی سیاسی منوچهر فلاح در تاریخ ۲۷خرداد ۱۴۰۲، بازداشت شد. وی بعد از طی مراحل بازجویی با اینکه بازپرس پرونده برایش قرار وثیقه صادر کرده است اما مقامات دادگاه و زندان لاکان رشت از ثبت نهایی وثیقه ممانعت به عمل می‌آ‌ورند. وی در پرونده خود به ۱۵ماه و یک روز حبس محکوم شده است اما وزارت اطلاعات برای وی پرونده‌سازی جدید انجام داده تا از آزادی وی ممانعت به عمل آورد.
زندانی سیاسی حافظ فروحی نیز از بازداشت‌شدگان اعتراضات سراسری ۱۴۰۱ می‌باشد که در دی‌ماه ۱۴۰۱ بازداشت شده است. با گذشت نزدیک به ۲سال از بازداشت وی هم چنان در بلاتکلیفی به سر می‌برد.
اعتصاب غذای ۲زندانی سیاسی در اعتراض به بلاتکلیفی در زندان لاکان رشت
محکومیت زندانی سیاسی علی هارون‌الرشیدی به ۱۳سال زندان
این دو زندانی سیاسی ۷روز پیش طی نامه‌ای به مشکلات و بی‌عدالتی‌هایی که با آنها مواجه هستند، اشاره کرده‌اند و اعلام کرده‌اند که تنها راه باقی‌مانده برای اعتراض به وضعیت موجود، اعتصاب غذا است. آنها از مسئولین خواسته‌اند تا به وضعیت آنها رسیدگی کنند و به وعده‌های خود مبنی بر عدم بلاتکلیف گذاشتن متهمان عمل کنند.
نامه اعلام اعتصاب غذای این دو زندانی سیاسی در زیر آمده است:
نامه اعلام اعتصاب غذای حافظ فروحی و منوچهر فلاح دو زندانی سیاسی در زندان لاکان رشت در اعتراض به بلاتکیلفی
به نام خدا
اینجانبان حافظ فروحی و منوچهر فلاح که هر کدام به ترتیب ۱۹ ماه و ۱۴ ماه بلاتکلیف در زندان لاکان رشت اسیر بند بی‌قانونی و بی‌عدالتی شده‌ایم، پس از گذشت ماه‌ها نه وثیقه ما را می‌پذیرند و نه تکلیف پرونده را روشن می‌کنند.
ما در طول این مدت با افراد مسئولی که به بند آمده‌اند صحبت کردیم و نامه‌نگاری‌های قانونی را انجام داده‌ایم اما در برابر این حجم از قانون شکنی و بی‌عدالتی در حق خود، چاره‌ای جز اعتصاب غذا نداریم.
گرچه این اعتصاب، ضربه دیگری به سلامتی خودمان است، اما چون برای انعکاس صدای اعتراض‌مان، هیچ راه دیگری برای‌مان نمانده، ناچاریم از این طریق به این همه بی عدالتی و بیداد معترض شویم.
مسئولین ارشد کشور در رسانه ملی، مشخصاً بیان می‌کنند که متهمین را در زندان بلاتکلیف نگذارید ولی مجریان مکرراً بر خلاف این اصل و بر خلاف قانون عمل می‌کنند. در رسانه تماماً صحبت از عدالت و حقوق انسانی است، اما این ادعاها با آن چیزی که ما لمس می‌کنیم، کاملاً تفاوت دارد آیا ما حق اعتراض داریم یا به طور کلی بیان واقعیت‌ها بعد از این همه بازیچه شدن نیز تخلف و جرم محسوب می‌گردد؟
ظاهراً کسی برای روح و جان انسانی اهمیت چندانی قائل نیست و ما در سرزمین خود طعم غربت را می‌چشیم؛ از همین رو به ناچار، از روز دوشنبه مورخه ۱ مرداد ۱۴۰۳ دست به اعتصاب غذا می‌زنیم. به امید تحقق پدیده ناشناخته اما نام آشنایی به اسم آزادی برای تمام انسان‌های اسیر دربند ظلم و با آرزوی دلشادی برای تمام ایران…
حافظ فروحی، منوچهر فلاح
۱۴۰۳.۴.۳۱
زندان لاکان رشت
ادامه این وضعیت می‌تواند تاثیرات جدی بر روی سلامت و وضعیت جسمی آنها داشته باشد، اما آنها اعلام کرده‌اند که به اعتصاب خود تا رسیدن به نتیجه مطلوب ادامه خواهند داد.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / توییتر / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر