۲۹ مرداد, ۱۴۰۳دسته‌بندی اعدام
سیستم قضایی در ایران یک سیستم معیوب است که برخلاف قوانین بین‌المللی اصل را بر اعدام و زندان به منظور ایجاد جو رعب و وحشت در راستای سرکوب و کنترل جامعه قرار داده است
به گزارش کانون حقوق بشر ایران، دوشنبه ۲۹مردادماه ۱۴۰۳، نه زندانی در زندان‌های یزد، شیراز و تبریز اعدام شدهاند. به گزارش حال‌وش سحرگاه دوشنبه ۲۹ مردادماه ۱۴۰۳، پنج زندانی در زندان یزد اعدام شدهاند. ۳تن از زندانیان بلوچ و ۲تن تبعه افغانستان بوده‌اند. هویت ۲تن از زندانیان بلوچ اعدام شده عبارتند از : عبدالرحمان دامنی(کرگیج) ۳۴ساله، فرزند خدابخش، متاهل و پدر ۲فرزند و عبدالرئوف شه‌بخش(دهمرده) ۳۳ساله، متاهل و پدر ۲فرزند. این زندانیان هر دو اهل زاهدان بودندکه در یک پرونده مشترک به اتهام مرتبط با مواد مخدر به اعدام محکوم شده بودند. عبدالرحمان دامنی به اعدام به یک درجه تخفیف محکوم شده بود اما مقامات زندان بدون توجه به حکم وی را به سلول انفرادی منتقل کرده و امروز صبح اعدام کردند. از هویت ۳زندانی اعدام شده دیگر اطلاعی در دست نیست.
اعدام یک زندانی در زندان تبریز
یک زندانی به نام عباس اعلایی آقبلاغ، بامداد روز یک‌شنبه ۲۸مردادماه ۱۴۰۳، در زندان تبریز اعدام شد. این زندانی ۳سال پیش به اتهام مرتبط با مواد مخدر بازداشت و به اعدام محکوم شده بود.
خبر اعدام این زندانی تا کنون در رسانه‌های داخلی یا سایت‌های مرتبط با قوه قضاییه منتشر نشده است.
اعدام ۳زندانی در زندان عادل‌آباد شیراز
سحرگاه شنبه ۲۷مردادماه ۱۴۰۳، سه زندانی در زندان عادل‌آباد شیراز اعدام شدند. هویت این زندانیان عبارتند از یوسف کاظم‌زاده، علی سلیمی و حیدر عرب. یوسف کاظم‌زاده و علی سلیمی به اتهام مرتبط با مواد مخدر بازداشت و به اعدام محکوم شده بودند. حیدر عرب نیز به اتهام قتل در یک نزاع جمعی بازداشت و به اعدام محکوم شده بود.
خبر اعدام این ۳زندانی تا کنون در رسانه‌های داخلی و یا سایت‌های قوه قضاییه منتشر نشده است.
زندانی سیاسی منوچهر فلاح، تحت فشار قرار گرفتن توسط قاضی در بیست‌وهشتمین روز اعتصاب غذا
مهرزاد شیرانزهی، بازداشت و بی‌خبری توسط ماموران اطلاعات در زهک
بنا به گزارش‌هایی که از داخل ارسال شده، در مردادماه ۱۴۰۳، دستکم ۹ زندانی در زندان مرکزی قزوین اعـدام شدهاند. به گفته این منبع طی یک‌سال و نیم گذشته دستکم ۳۱زندانی در زندان مرکزی قزوین(چوبیندر) به صورت مخفیانه اعـدام شدهاند. رسانه‌های داخلی اسامی اندکی از آنها را اعلام کرده است. باید توجه داشت که رسانه‌های مرتبط با حکومت هیچ‌یک از این اعـدام‌ها را منعکس نکرده‌اند.
این منبع موثق اسامی ۴زندانی اعـدام شده در مردادماه ۱۴۰۳، که تا به حال خبر اعـدام آنها منتشر نشده است را به شرح زیر اعلام کرد
وحید ابراهیم‌زاده و وحید سلطان‌آبادی که به اتهام مرتبط با مواد مخدر بازداشت و به اعـدام محکوم شده بودند. امیر حسین باقریه و حمید به‌مزک که به اتهام قتل بازداشت و به اعـدام محکوم شده بودند. ۲زن زندانی که اتهام آنها مشخص نشده است نیز در این روزها اعـدام شدهاند. این ۶تن در مردادماه ۱۴۰۳، به صورت مخفیانه در زندان مرکزی قزوین(چوبیندر) اعدام شدهاند. ۳زندانی دیگر هم در این زندان اعدام شدهاند که خبر آن توسط کانون حقوق بشر ایران منتشر شده است.
سیستم قضایی معیوب بر مبنای افزایش اعـدام به منظور ایجاد جو سرکوب
سیستم قضایی در ایران یک سیستم معیوب است که برخلاف قوانین بین‌المللی اصل را بر اعـدام و زندان به منظور ایجاد جو رعب و وحشت در راستای سرکوب و کنترل جامعه قرار داده است. رعایت نشدن اصل بی‌طرفی قضات تحت فشار نهادهای امنیتی، رعایت نشدن حق دسترسی به وکیل انتخابی، استفاده از شکنجه و اعترافات اجباری و… از نمونه‌‌های چرخه معیوب در سیستم قضایی کشور است.
رعایت نشدن تناسب جرم و مجازات ، تمرکز بر مجازات بدون ریشه‌یابی علل وقوع جرم، نداشتن تخصص لازم در بخش‌‌های بازپرسی، دادستانی و قضاوت در دادگاه باعث شده که بسیاری از متهمان قربانی شده و به اعـدام محکوم شوند. صدور حکم اعـدام برای کسانی‌که اولین بار است که جرمی را مرتکب شده و به روند بازجویی و بازپرسی آشنایی ندارند، نشان‌دهنده نقض حقوق بشر در ایران می‌باشد.
عدم ریشه‌یابی قتل در محاکم قضایی، باعث بی اعتباری این محاکم در سطح بین‌المللی شده است. طبق قوانین بین‌المللی بایستی به علت قتل به صورت ریشه‌ای پرداخت. تمرکز صرف بر مجازات قاتلان بدون بررسی علل و عوامل زمینه‌ساز جرم، نه تنها به حل مشکل قتل‌ها کمک نمی‌کند، بلکه به نقض حقوق بشر و تداوم خشونت در جامعه منجر می‌شود.
منشور جهانی حقوق بشر به عنوان یک سند بین‌المللی مهم، حقوق اساسی و بنیادین تمامی انسان‌ها را بدون در نظر گرفتن نژاد، رنگ، جنس، زبان، دین، عقیده سیاسی یا هر نظر دیگر، اصل و نسب ملی یا اجتماعی، دارایی، تولد یا هر وضعیت دیگری، تضمین می‌کند.
ماده سوم این منشور صراحتاً بیان می‌کند: “هر فرد حق حیات دارد. این حق مشمول هیچگونه محرومیتی نمی‌شود مگر به موجب حکم صادره از دادگاهی صالح در اثر ارتکاب جرمی که مطابق قانون، جرم محسوب شود.”
حکم اعـدام به عنوان بالاترین مجازات، به طور مستقیم با این ماده از منشور جهانی حقوق بشر در تضاد است. چرا که:
حق حیات: حق حیات به عنوان یک حق بنیادین و غیر قابل سلب مطرح می‌شود. حکم اعـدام این حق را سلب می‌کند.
عدم برگشت‌پذیری: در صورت اجرای حکم اعـدام، امکان جبران اشتباه قضایی وجود ندارد.
شکنجه و رفتار غیرانسانی: برخی از روش‌های اجرای حکم اعـدام به عنوان شکنجه و رفتار غیرانسانی تلقی می‌شوند که این خود مغایر با مفاد منشور جهانی حقوق بشر است.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / توییتر / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر